ΤΟ ΦΙΔΙ ΜΑΣ

           
         

   

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα άρθρα, για το θέμα των ημερών, θεωρώ το κείμενο της Αγγελικής Σπανού  που δημοσιεύτηκε την 24/9/2013 στην  ιστοσελίδα : http://www.metarithmisi.gr/el/readAuthors.asp?authorID=106&page=1&textID=22671 και το οποίο αναδημοσιεύω.

Το πιο οδυνηρό, και γι αυτό δεν το κάναμε, ήταν να τους αναγνωρίσουμε. Ποιοι είναι όλοι αυτοί που απαρτίζουν το στρατό και το κοινό της Χρυσής Αυγής; Θύματα της κρίσης που ξέφυγαν στα άκρα, όπως ήθελε η κυρίαρχη προπαγάνδα; Απελπισμένοι άνθρωποι που αν τους προσφερθεί ελπίδα απλώς θα επιστρέψουν στην όχθη της δημοκρατίας και του πολιτισμού;
Παίρνει μαχαίρι ο φτωχός και σφάζει τον μετανάστη; Μετά, και τον πολιτικό του αντίπαλο; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί δεν γέμισαν νεοναζί οι άλλες χώρες που πλήττονται από την κρίση;
Η επιστήμη έχει μιλήσει για τη μαζική ψυχολογία του φασισμού. Η ανθρώπινη κακία σε συνδυασμό με την ανοησία/έλλειψη παιδείας παράγει μίσος και αν ακουμπήσει πάνω σε ένα ισχυρό σύστημα και αισθανθεί ασφάλεια και δύναμη τότε εκφράζεται με αποκρουστική βία. Αρκεί να υπάρχει κέλυφος προστασίας για να ξεχυθεί το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, ανεξέλεγκτο. Οι φασίστες δεν είναι ιδεολόγοι αποφασισμένοι να θυσιαστούν για το εφιαλτικό όραμά τους, είναι θρασύδειλοι μικροαστοί, ικανοί για το χειρότερο υπό την προϋπόθεση της βεβαιότητας ότι δεν θα βρεθούν στην πλευρά των ηττημένων.
Οι πολίτες που ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις τελευταίες εκλογές ήξεραν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Οι εκπρόσωποι αυτού του κόμματος ποτέ δεν έκρυψαν τις πεποιθήσεις τους, ούτε τα σχέδιά τους. Αντίθετα, διαφήμιζαν με πάθος τις απόψεις και τις προθέσεις τους δίνοντας συνεχώς στην πράξη απτά δείγματα γραφής. Αυτοί οι πολίτες, περίπου 600.000, αντιμετωπίστηκαν ως παραστρατημένα παιδιά που έκαναν λάθος μέσα στην απόγνωσή τους, ενώ στην πραγματικότητα έκαναν μια καθαρή επιλογή. Το μνημόνιο ήταν απλώς η αφορμή που τους αποενοχοποίησε γιατί οι ιαχές για κρεμάλες και Γουδιά έγιναν δημοφιλείς οριζόντια, σε όλο το αντιμνημονιακό μέτωπο. Σιγά σιγά άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι η ένταξή τους στο συγκεκριμένο χώρο τους δίνει υπεροχή. Οι εγκληματικές πράξεις που έχουν τη σφραγίδα ομοϊδεατών τους τους δεν τιμωρούνται. Οι ένοχοι κατά κανόνα δεν συλλαμβάνονται, οι δίκες αργούν και τρέχα-γύρευε πού καταλήγουν, ενίοτε έχουν και τη στήριξη της Εκκλησίας, η παραβίαση της νομιμότητας γίνεται πολιτική ρουτίνα και αντιμετωπίζεται με απάθεια και αμηχανία από τους παρατηρητές της άλλης πλευράς.
Εβλεπαν τους βουλευτές που έστειλαν στο κοινοβούλιο να χυδαιολογούν, να διασύρουν τον κοινοβουλευτισμό, να χουλιγγανίζουν, να συμπεριφέρονται σαν αγέλη με μοναδική επίπτωση τη διαγραφή του υβρεολογίου από τα πρακτικά. Τους παρακολουθούσαν να πρωταγωνιστούν σε επεισόδια τραμπουκισμού και να μην υφίστανται καμία απολύτως κύρωση. Ηξεραν για τα τάγματα εφόδου που αλωνίζουν στην επικράτεια, άκουγαν τις απειλές και τις προειδοποιήσεις, μύριζαν το αίμα. Ολα αυτά έκαναν το κύμα ακόμη μεγαλύτερο. Στις δημοσκοπήσεις απαντούσαν όλο και περισσότεροι υπέρ της Χρυσής Αυγής με αποτέλεσμα να παγιώνεται η εικόνα της τρίτης πολιτικής δύναμης, που εκ των πραγμάτων αποκτά καθοριστική σημασία.
Γιατί να μην το κάνουν; Εδώ στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, όπως αποκάλυψε η ΔΗΜΑΡ, προειδοποιούσε τους δυνάμει ανυπάκουους της Βουλής ότι “υπάρχει και η Χρυσή Αυγή για κυβερνητική συνεργασία”, ενώ πρόσφατα μπήκε στο λεξιλόγιο του δημόσιου προβληματισμού η έννοια της “σοβαρής Χρυσής Αυγής” που διαφοροποιείται από την άλλη, τη μη σοβαρή.
Το πιο οδυνηρό, και γι αυτό δεν το κάναμε, ήταν να αναγνωρίσουμε ότι δεν φταίει αποκλειστικά η κρίση για την έκρηξη του νεοναζισμού στη χώρα μας. Εθνικισμός υπήρχε από πριν, λαϊκισμός ακόμη περισσότερο, η ανοησία και ο ανορθολογισμός περίσσευαν, η αμορφωσιά αναβλύζει από παντού, η έννοια της νομιμότητας ήταν πάντα σχετική, η κατασκευή εχθρών και σκιάχτρων έχει μεγάλη παράδοση πίσω της, η βία στα σπίτια ανθεί αλλά καταγράφεται πολύ αποσπασματικά γιατί αποτελεί ταμπού, η κουλτούρα του αυταρχισμού και του νταηλικιού είναι πανταχού παρούσα και όλα αυτά κρύβονταν ή μάλλον λειαίνονταν τον καιρό της ευημερίας κάτω από την ευρωπαϊκή μας επίφαση. Ακριβώς γιατί η ευημερία οφειλόταν στην παρουσία της χώρας στο σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα, επομένως τηρούνταν τα προσχήματα, αφού αυτό συνέφερε τους περισσότερους.
Και το βασικότερο: Πριν από την κρίση ξέραμε πολύ καλά πως στη χώρα μας τη βγάζεις καθαρή αν τα χεις καλά με την εξουσία, αν είσαι μέρος ενός συστήματος με δύναμη, αν έχεις τις κατάλληλες διασυνδέσεις, τις “πλάτες”. Η Χρυσή Αυγή προσέφερε στους οπαδούς της ακριβώς αυτό, την αίσθηση ότι πηγαίνοντας μαζί της τίποτα δεν πρόκειται να τους σταματήσει (όχι πάντως η αστυνομία, παρά μόνο κατ εξαίρεση), θα κάνουν ό,τι θέλουν και θα εκτονώσουν τα άγρια ένστικτά τους χωρίς κανέναν περιορισμό.

Ποιος ήταν ο Ρουπακιάς πριν γίνει δολοφόνος; Τι σκεφτόταν για τους “άλλους” πριν ενταχθεί στην ομάδα της Νίκαιας; Ηταν μόνο ένας φιλήσυχος θρησκευόμενος οικογενειάρχης που έβγαζε μεροκάματο και έλπιζε σε καλύτερες μέρες; Ηταν ένας υποδειγματικός πατέρας και σύζυγος, ένας καλός άνθρωπος που απλώς έφυγε από το δρόμο της αρετής για το χαρτζιλίκι της Χρυσής Αυγής; Αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, δεν θα υπήρχε ο Ρουπακιάς; Η μήπως θα υπήρχε αλλά θα λούφαζε όσο δεν έβρισκε το τάγμα μέσα στο οποίο θα νόμιζε πως εξασφαλίζει την ασυλία του;
Και τα κόμματα τι κάνουν με τους δυνάμει Ρουπακιάδες; Τους κολακεύουν για να τους πάρουν με το μέρος τους; Τους δικαιολογούν και τους συμπαρίστανται, εκτός αν συλληφθούν μετά από φόνο;
Η υπόλοιπη κοινωνία πώς έχει σταθεί απέναντι σ αυτό το φαινόμενο; Κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι; Εχουμε τόσα προβλήματα και πού να βρεθεί χρόνος να ασχοληθούμε με το φίδι που απλώθηκε μπροστά στον καναπέ μας και δίπλα από την κούνια του μωρού;

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ –ΕΠΙΚΑΙΡΙΚΑ-ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ (1898-1956)

        

" Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα,

γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

 Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα,

 γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.

 Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα,

γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό, δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.

Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ... "

Και ένα άλλο επικαιρικό.....

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.

Και να που, σήμερα, μου δείξανε τον κόσμο τους.

Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρός.

Και είπα ευθύς: «Μ' αρέσει ο νόμος τους».

Τον κόσμο αντίκρισα μεσ' απ' τα ρόπαλά τους.

Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.

Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.

Και σαν με ρώτησαν «Σε διασκεδάζει;», είπα: «Πολύ!»

Κι από την ώρα εκείνη, λέω «Ναι» σε όλα.

Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.

Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,

ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.

Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.

Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.

Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:

«Καλά τους κάνουν - για του έθνους την ομόνοια!»

Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές

κι ήθελα να φωνάξω: «Σταματήστε!»

Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,

μ' άκουσα να φωνάζω: «Ζήτω! Προχωρήστε!"»

Δεν μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.

Γι' αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.

Αλλά στου βρώμικου σας κόσμου τη βρωμιά

ταιριάζει, βέβαια- το ξέρω- κι η έγκρισή μου.

(1930)

 Ο ποιητής γράφει για την καταγωγή του:

"Μεγάλωσα σαν γιος καλοστεκούμενων

ανθρώπων. Οι γονείς μου μού φορούσαν

γιακά, μ' έμαθαν τις συνήθειες εκείνων

που έχουν υπηρέτες και με δίδαξαν

πώς να διατάζω.

Αλλά, όταν μεγάλωσα

και είδα γύρω μου, οι άνθρωποι της

τάξης μου δεν μ' άρεσαν, το να διατάζω

δεν ήταν του γούστου μου, ούτε και το

να με υπηρετούν. Γι' αυτό εγκατέλειψα

την τάξη μου και συντρόφεψα με τους

μικρούς, φτωχούς ανθρώπους".

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ: ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

                                
Η στυγνή δολοφονία του νέου στο Κερατσίνι δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μεμονωμένο γεγονός αποκομμένο από το γενικότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Για πολλές δεκαετίες η βία- σε όλες τις μορφές- θεωρείται πολιτικά θεμιτή και κοινωνικά αποδεκτή. Πολλά είναι τα κρούσματα λεκτικής βίας στα τηλεοπτικά «πορτοπαράθυρα», στο κοινοβούλιο(κατ ευφημισμό ναό της Δημοκρατίας), στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα γήπεδα, και όπου αλλού. Τελευταία, μορφή οργανωμένης βίας εκφράζεται και πολιτικά, με την ανάδειξη, από μερίδα συμπολιτών μας, ενός πολιτικού μορφώματος σε κοινοβουλευτική ομάδα.

Αποφεύγοντας να επαναλάβω τετριμμένες καταγγελίες για την προχθεσινή δολοφονία, βρήκα το απόσπασμα ένα από τα εύστοχα σχόλια του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Αν και έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε , νομίζω ότι τα λόγια αυτά είναι επίκαιρα:

«…Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;



Μάνος Χατζιδάκις

Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978

Από το βιβλίο «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδόσεις Εξάντας, 1980

Από …σαράντα κύματα – Δάσκαλος στην Ινδία πάει στο σχολείο …κολυμπώντας

    

             




Κάθε νέα σχολική χρονιά αναδεικνύει και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί. Ιδιαίτερα η φετινή συνδέεται με τις συντελούμενες  αλλαγές που μεταφράζονται σε περικοπές πιστώσεων, μειώσεις εκπαιδευτικού προσωπικού και άλλα παρεμφερή προβλήματα. Για όλα αυτά υπάρχουν καθημερινές αναφορές στα ΜΜΕ. Θεωρώ απολύτως δικαιολογημένη την αντίδραση των εμπλεκομένων και αδικαιολόγητη τη δική μας αδιαφορία.
Η παρακάτω είδηση νομίζω ότι συγκινεί ή πρέπει να συγκινεί τον κάθε  άνθρωπο που διεκδικεί τον τίτλο του πολίτη. Την πληροφορία για τον αγωνιστή δάσκαλο στην Ινδία μου την έδωσε τηλεφωνικά ο Κώστας (δίδυμος αδελφός), έψαξα και βρήκα ολόκληρη την είδηση, την οποία  και παραθέτω.

«Άλλοι οδηγούν, μερικοί παίρνουν ταξί, κάποιοι περπατούν αλλά ένας ...κολυμπά για να πάει στη δουλειά του. Πρόκειται για τον δάσκαλο Αμπντούλ Μαλίκ, που διασχίζει κυριολεκτικά ένα ποτάμι προκειμένου να φτάσει στο σχολείο και στους μαθητές του. 
O ...αφοσιωμένος δάσκαλος από την πόλη Μαλαπούρα της Ινδίας, κάθε ημέρα εδώ και 20 χρόνια κάνει το ίδιο δρομολόγιο. Διασχίζει κολυμπώντας ολόκληρο ποτάμι, με τα νερά να φτάνουν μέχρι το λαιμό του.
Σύμφωνα με τους ρεπόρτερ της NDTV ο Μαλίκ κολυμπά γιατί είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να φτάσει στην τάξη εγκαίρως για το μάθημα.
«Αν πάρω το λεωφορείο, θα μου πάρει τρεις ώρες για να καλύψω μια απόσταση 12 χιλιομέτρων που απέχει το σχολείο, ενώ κολυμπώντας το ποτάμι είναι πιο γρήγορος και εύκολος τρόπος αφού φτάνω στο σχολείο στην ώρα μου» δηλώνει ο δάσκαλος.
Μόλις φτάσει στην άλλη όχθη του ποταμού, φοράει στεγνά ρούχα και κατευθύνεται στο σχολείο.
Σύμφωνα με το SiliconIndia News, στις 5 Σεπτεμβρίου ήταν η ημέρα των δασκάλων, οπότε εκείνη την ημέρα που έφτασε ο Μαλίκ στην τάξη, τα παιδιά τον υποδέχτηκαν με χαμόγελα και ευχετήριες κάρτες, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης».
ΠΗΓΗ: http://www.koolnews.gr/extras/apo-saranta-kymata-daskalos-sthn-india-paei-sto-sxoleio-kolympvntas/