Η στυγνή δολοφονία του νέου στο Κερατσίνι δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μεμονωμένο γεγονός αποκομμένο από το γενικότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Για πολλές δεκαετίες η βία- σε όλες τις μορφές- θεωρείται πολιτικά θεμιτή και κοινωνικά αποδεκτή. Πολλά είναι τα κρούσματα λεκτικής βίας στα τηλεοπτικά «πορτοπαράθυρα», στο κοινοβούλιο(κατ ευφημισμό ναό της Δημοκρατίας), στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα γήπεδα, και όπου αλλού. Τελευταία, μορφή οργανωμένης βίας εκφράζεται και πολιτικά, με την ανάδειξη, από μερίδα συμπολιτών μας, ενός πολιτικού μορφώματος σε κοινοβουλευτική ομάδα.
Αποφεύγοντας να επαναλάβω τετριμμένες καταγγελίες για την προχθεσινή δολοφονία, βρήκα το απόσπασμα ένα από τα εύστοχα σχόλια του αείμνηστου Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Αν και έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε , νομίζω ότι τα λόγια αυτά είναι επίκαιρα:
«…Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ’ το μυαλό της κότας. Απ’ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ’ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ’ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται. Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;
Μάνος Χατζιδάκις
Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978
Από το βιβλίο «Τα Σχόλια του Τρίτου», Εκδόσεις Εξάντας, 1980
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου