ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ: Ένα παιδικό τραγούδι με δραματική προϊστορία- επίκαιρο

Άρθρο του Γ. Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας στο ΑΠΘ με τίτλο « ΟΙ “Διαθέσιμοι” ή οι Ναυαγοί της Μέδουσας», που δημοσιεύθηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ  τη Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Στις 2 Ιουλίου του 1816 ένα γαλλικό πολεμικό πλοίο, η φρεγάτα «Μέδουσα» ναυάγησε στα ανοιχτά των ακτών της Μαυριτανίας. Το πλοίο βρισκόταν σε επίσημη αποστολή και μετέφερε αξιωματούχους και επιβάτες –παλαιούς και νέους έποικους- προς τη Σενεγάλη, η οποία μόλις είχε επιστραφεί από τους Βρετανούς στη Γαλλία μετά το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων. Ο κυβερνήτης του πολεμικού ήταν ένας αριστοκράτης, ένας κόμης, εξόριστος στα ξένα από τον καιρό της Επανάστασης και του Ναπολέοντα, από το 1789. Ηταν άνθρωπος εμπιστοσύνης του νέου μοναρχικού καθεστώτος, της αριστοκρατικής Παλινόρθωσης, αλλά ολότελα άσχετος με την τέχνη της ναυσιπλοΐας. Με τη νεοαποκατασταθείσα αριστοκρατική του αυταρέσκεια ο καταστροφικός αυτός καπετάνιος απέκοψε το πλοίο από τον υπόλοιπο στόλο και το οδήγησε στις ξέρες της αφρικανικής ακτής.

Από τους περίπου 400 επιβαίνοντες στο πλοίο –πλήρωμα και επιβάτες- οι 147, μέλη του πληρώματος και επιβάτες, επιβιβάστηκαν σε μια αυτοσχέδια σχεδία που κατασκεύασαν από τα κομμάτια του ναυαγίου. Μέσα στην ταραχή των στιγμών και την απόλυτη ανικανότητα του άρχοντα-καπετάνιου ανοίχθηκαν στη θάλασσα χωρίς τρόφιμα και χωρίς νερό. Η σχεδία βρέθηκε από ένα άλλο πολεμικό στις 17 Ιουλίου. Μόλις 17 από τους επιβαίνοντες σε αυτήν ήσαν ακόμα ζωντανοί. Και γι’ αυτούς όμως ήταν αργά. Οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες βαριά αφυδατωμένοι και με καταστρεπτικές τις επιπλοκές της ηλίασης. Στο παραλήρημά τους, πριν πεθάνουν, είπαν πράγματα φρικτά για όσα έγιναν στη σχεδία τις 15 ημέρες που περιπλανιόταν στην απέραντη θάλασσα.

Το απολυταρχικό καθεστώς θέλησε να ξεχαστεί ετούτη η δυσάρεστη υπόθεση και εξέδωσε και τα σχετικά διατάγματα και τις σχετικές ερμηνείες για τις πράξεις των αρχόντων. Αντίθετα με τις επιθυμίες του ηγεμόνα και των υποτακτικών του όμως, το ναυάγιο της «Μέδουσας» έγινε η πιο διάσημη ναυτική τραγωδία στα παγκόσμια χρονικά. Καθώς οι πράξεις του καθεστώτος απαγορευόταν να σχολιαστούν στις εφημερίδες ή στους δρόμους, η τέχνη ανέλαβε το δύσκολο μέρος. Ο μεγαλύτερος ίσως των ζωγράφων της εποχής, ο Ζερικό, φιλοτέχνησε έναν αριστουργηματικό πίνακα που από το μέγεθός του μόνο (7 επί 5 μέτρα) έδειχνε την πρόθεσή του να κραυγάσει για τις ανομίες του καθεστώτος. Πρόκειται για τη «Σχεδία της Μέδουσας», που βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο του Λούβρου.

Επειτα την υπόθεση ανέλαβε ο λαός. Ολοι μας θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια το παιδικό αθώο τραγουδάκι που μιλά για ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο. Στο οποίο, όπως λέει η ελληνική μετάφραση των γαλλικών στίχων, σε πεντ’-έξι εβδομάδες σωθήκαν «όλες, όλες, όλες οι τροφές». Και η τρομερή επωδός: «Και τότε ρίξανε τον κλήρο… να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…» Στα ανέμελα παιχνίδια όποιας ή όποιου ακουγόταν το όνομα -«και ο κλήρος πέφτει στην ή στον…»- περνούσε μια μικρή δοκιμασία ολότελα δυσανάλογη με την ανάλογη περιπέτεια των ναυαγών της σχεδίας, αυτούς όντως τους έτρωγαν οι απελπισμένοι πλησίον τους…

Και έτσι για δύο ολόκληρους αιώνες κραυγάζουν –χωρίς ίσως να το γνωρίζουν- τα παιδιά όλου του κόσμου για τον άδικο χαμό των μακρινών συνανθρώπων τους, για τον πλήρη ευτελισμό της κοινωνικής λειτουργίας και της ανθρώπινης ζωής που ξεπήδησε από τη ματαιοδοξία του τυραννικού καθεστώτος. Στίγμα ανεξίτηλο για τα καθεστώτα που υπηρετούν τον πλούτο και την αυταρέσκεια των ολίγων σε βάρος της αξιοπρέπειας και της ζωής των πολλών.

Μέρες του Οκτωβρίου 2013 που ζούμε, όπως τις ζούμε, στη ναυαγισμένη Ελλάδα. Στα νοσοκομεία, στους δήμους, στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στους παιδικούς σταθμούς, στην καθαριότητα, στην κοινωνική πρόνοια, οι εργαζόμενοι ρίχνουν τον κλήρο να «δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί». Στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα μαγαζιά, στις επιχειρήσεις ο κλήρος πέφτει καθημερινά, αφήνοντας ολοένα και λιγότερους για τις αυριανές κληρώσεις.

Ποιος ασήμαντος, δουλικός στους ισχυρούς, αγέρωχος στους αδύναμους, κυβερνήτης μάς φόρτωσε όλον τον ελληνικό λαό σε μια σχεδία και μας εγκατέλειψε στον ωκεανό χωρίς τρόφιμα και νερό; Ποιο ασήμαντο βρόμικο καθεστώς, υπερφίαλο χάρη σε ξένες εξουσίες και ξένες τράπεζες, ολότελα αδιάφορο για τα πάθη του λαού του μας γύρισε πίσω σε καιρούς κανιβάλων; Ποια άρχουσα τάξη που ενδιαφέρεται μόνο για τη δική της παρουσία και παραμονή στα σαλόνια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου έκανε την τραγική ιστορία της «Μέδουσας» μέρος της δικής μας ζωής; Γιατί ηχεί επίκαιρα, άλλοτε αφιερωμένος στις διακοπές και τη σχόλη, ο στίχος «Και τότε ρίξανε τον κλήρο…/να δούνε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί…»;

Τι θα έχουμε να πούμε στα παιδιά μας αύριο όσοι επιζήσουμε από ετούτη τη δοκιμασία; Οτι τάχα μου, σε αντίθεση με τους ναυαγούς της «Μέδουσας», εμείς ρίξαμε τον κλήρο με «κριτήρια» και «μόρια» – πολιτισμένα δηλαδή; Οτι δεχτήκαμε τη μοίρα μας σκυφτά όπως θα έκανε ο κάθε ηττημένος; Οτι χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, αποδεχτήκαμε τον ανίδεο καπετάνιο και το βρόμικο καθεστώς που κρυβόταν πίσω από αυτόν;

Ετούτο το καθεστώς που μας έλαχε, ετούτη η άρχουσα τάξη που μας κυβερνά ολοένα και φέρνει πιο κοντά το απόλυτο δίλημμα: ο θάνατός σου, η ζωή μου. Εάν είναι έτσι, ας μη ζήσει λοιπόν. Ετούτο το φθινόπωρο, την άνοιξη που ακολουθεί, ας προετοιμάσουμε, ας ζήσουμε και εμείς το δικό μας 1830. Την εξέγερση η οποία θα σαρώσει τους άθλιους που εμφανίζονται ως ηγέτες της χώρας μας και ταγοί του λαού μας αλλά και όσους βρίσκονται πίσω από αυτούς –κρυμμένοι– και κανοναρχούν από τα ευρωπαϊκά σαλόνια τους τη μοίρα του λαού μας.

Δεν μας αξίζει η τύχη των ναυαγών της «Μέδουσας».

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Το θαυματουργό νερό που θεράπευε τον καρκίνο!! (η διδακτική ιστορία του Γιώργου Καματερού

                                                  



 Η σημερινή ανάρτηση αναφέρεται σε ένα γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σκοπός αυτής της αναφοράς είναι να θυμίσει στους μεγαλύτερους την ατομική και συλλογική μας στάση απέναντι στον κάθε επιτήδειο.                     

Το πρωί της 9ης Φεβρουαρίου του 1976 οι αγουροξυπνημένοι Αθηναίοι διαβάζουν έκπληκτοι στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων μια συνταρακτική είδηση: ένα θαυματουργό υγρό προερχόμενο από μια μυστική (;) και ραδιενεργή πηγή της Κω, είναι πολύ πιθανό να θεραπεύει τον καρκίνο. Όπως είναι φυσικό, η είδηση σκάει σαν «βόμβα». Οι εφημερίδες δίνουν τις πρώτες πληροφορίες σχετικά με την συγκλονιστική αυτή «ανακάλυψη»: «εφευρέτης» είναι ο 36χρονος δικηγόρος (!) από την Κω, Γιώργος Καματερός και κύριος συνεργάτης του ο επιχειρηματίας Κωνσταντίνος Γράτσος.
Η φημολογία για την ύπαρξη αυτού του θαυματουργού «νερού» είχε αρχίσει από καιρό και όπως αποδείχθηκε αργότερα, την είχαν καλλιεργήσει οι ίδιοι οι «εφευρέτες».
Η αγωνία χιλιάδων απλών ανθρώπων ήταν φυσικό να αποτελέσει το προσφορότερο έδαφος για τη γιγάντωση του φαινομένου.
Από την πλευρά του, σημαντική μερίδα του Τύπου, με προεξάρχουσα τη μεγάλη και ιστορική απογευματινή εφημερίδα «Τα Νέα», διέκρινε στην υπόθεση τα στοιχεία εκείνα του «λαϊκού αναγνώσματος» που θα τόνωναν τις κυκλοφορίες. Έτσι, ένα μπαράζ συγκλονιστικών «αποκαλύψεων» άρχισε… Από τις πρώτες ημέρες, απίθανα ρεπορτάζ βλέπουν στο φως της δημοσιότητας: ασθενείς (μεταξύ τους oι ηθοποιοί Νίκος Σταυρίδης, η Γκιζέλα Ντάλι κ.α.) δηλώνουν πως με το νερό θεραπεύτηκαν όχι μόνο από τον καρκίνο αλλά και από πάσης φύσεως νόσο, δημοσιεύονται μέχρι και ακτινογραφίες ασθενών προκειμένου να καταστεί σαφέστερη η θεαματική βελτίωση της υγείας τους, έγκριτοι (;) γιατροί και πυρηνικοί φυσικοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό καταθέτουν την επιστημονική τους άποψη, ενώ την ίδια στιγμή οι τίτλοι των περισσότερων εφημερίδων σχετικά με το θέμα καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο χώρο, για να καταλήξουν μετά την πρώτη εβδομάδα σε οκτάστηλους.
Την ίδια στιγμή, ο Γ. Καματερός σε συνέντευξη Τύπου ανακοινώνει τα «επιστημονικά» του πορίσματα, διευκρινίζοντας πως τα «μυστικά» της ανακάλυψής του θα τα διαχειριστεί όπως νομίζει ο ίδιος καλύτερα, ενώ τονίζει πως θα ταξιδέψει και στο εξωτερικό για να «γνωρίσει το νερό σε όλο τον κόσμο». Παρά το εξόφθαλμο παραλογισμό των δηλώσεών του αλλά και της εν γένει ιστορίας, ο Τύπος τροφοδοτεί καθημερινά την απόγνωση του απελπισμένου κοινού που «ρουφά», κυριολεκτικώς, κάθε σχετική είδηση. Οι κυκλοφορίες των περισσότερων εφημερίδων εκτινάσσονται σε δυσθεώρητα ύψη, φτάνοντας (ορισμένες μέρες) στον αστρονομικό αριθμό των 500.000 φύλλων, πανελλαδικώς.
Ο «παροξυσμός» του κόσμου, σε όλη την Ελλάδα, φτάνει στο κατακόρυφο. Στις 17 Μαρτίου 1976, ο 46χρονος Κ. Μητράκης συνθλίβεται κάτω από τις ρόδες βυτιοφόρου φορτηγού που μοίραζε το «νερό» στην περιοχή των Βριλησσίων. Την επομένη ημέρα, η εφημερίδα «Η Απογευματινή» έχει κεντρικό τίτλο: «Σκοτωμός για το νερό» (!) Είναι το αποκορύφωμα της αθλιότητας… Μέχρι και ο γνωστός συγγραφέας Β. Βασιλικός καταθέτει τις εντυπώσεις του από «ρεπορτάζ» που έκανε «ανάμεσα στο πλήθος που περιμένει με τις ώρες στην ουρά για ένα μπουκάλι “νερό”» καταγράφοντας «την αγωνία και την ελπίδα». Την ίδια μέρα, το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, κάτω από την πίεση της «κοινής γνώμης» και του Τύπου, ανακοινώνει πως θα αρχίσουν πειράματα για το “νερό”.
                         

Το θέμα φαίνεται να παίρνει νέες διαστάσεις, όταν το φιάσκο αποκαλύπτεται και μάλιστα από τον ίδιο τον Γ. Καματερό. Τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες (!) της 25ης προς την 26η Μαρτίου καλεί στο γραφείο του τους εκπροσώπους του Τύπου για να τους ανακοινώσει νέα στοιχεία, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται με ένα πιστόλι στη ζώνη του. Η υπόθεση εξελίσσεται σε τραγέλαφο. Ο Γ. Καματερός μοιράζει κόκκινα τριαντάφυλλα, μπουκαλάκια με το «θαυματουργό “νερό”» και φακελάκια με… ραδιενεργή ζάχαρη. Δείχνει στους δημοσιογράφους κάποιους ακατάληπτους μαθηματικούς τύπους και δηλώνει πως «κρατάει όλο τον κόσμο στο χέρι του», ότι «θα καταργήσει κάθε εξουσία και θα την αντικαταστήσει με αγάπη», πως «θα σφάξει όλους τους βουλευτές» (!), ενώ χαρακτηρίζει «βλάκα» τον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή. Ο παραλογισμός είναι τόσο προφανής που κανένα δημοσιογραφικό τέχνασμα δεν μπορεί να τον συγκαλύψει. Το θέμα «ξεφουσκώνει» και μαζί κατρακυλούν οι κυκλοφορίες των εφημερίδων.
Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γ. Καματερός (δια)φεύγει για την Ιταλία. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, ο 36χρονος δικηγόρος «φυγαδεύτηκε» στη γειτονική χώρα από μεγάλο εκδότη απογευματινής εφημερίδας, η οποία πρωταγωνίστησε στη διόγκωση του όλου θέματος, προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες αποκαλύψεις για το ρόλο του, αλλά και να προληφθεί τυχόν δικαστική παρέμβαση. Πάντως, τον Οκτώβριο του 1976 θα καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης 8 μηνών (με αναστολή) για «αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος» και κατόπιν θα φύγει στο εξωτερικό, όπου χάνονται τα ίχνη του.Το θέμα σιγά-σιγά ξεχνιέται και η ελληνική κοινωνία επανέρχεται στους φυσιολογικούς της ρυθμούς.
Στις 6 Μαΐου 1998, σε ηλικία 58 ετών, ο Γ. Καματερός αυτοκτόνησε στο μαγαζί του αδελφού του στην Κω και σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες αιτία ήταν τα μεγάλα χρέη που είχε απέναντι σε ιδιώτες και τράπεζες. Πάντως, τα δημοσιεύματα της εποχής έκαναν λόγο για σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε για αρκετά χρόνια ο Γ. Καματερός, ο οποίος παλαιότερα είχε νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική της Αθήνας.

Πηγή:http://www.istorikathemata.com/2011/07/blog-post_11.html

ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗ: ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

                   

Πέρασαν  πέντε χρόνια από την πρώτη ανάρτησή μου στο διαδίκτυο. Πέντε χρόνια μεστά από γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν την Ελλάδα και τους  Έλληνες. Σε τούτο εδώ τον χώρο προβλήθηκαν  357 θέματα. Το περιεχόμενό τους ποικίλο: αν και τα περισσότερα  ήταν γενικότερου κοινωνικοπολιτικού  ενδιαφέροντος, προβλήθηκαν ωστόσο και τοπικά ζητήματα καθώς και προσωπικές- βιωματικές μαρτυρίες.

Από την πρώτη στιγμή επισημάνθηκε ότι  τούτη η προσπάθεια αποβλέπει στην ανάδειξη των θεμάτων εκείνων που απασχολούν ή πρέπει απασχολούν τον κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Η στήλη αυτή, προσεγγίζοντας κριτικά τα θέματα,  απέφυγε τον δογματισμό που μετατρέπει το άτομο σε φανατικό οπαδό οποιασδήποτε θρησκευτικής ή πολιτικής ιδεολογίας.

Σήμερα λοιπόν με τη συμπλήρωση της πενταετίας, αντί οποιασδήποτε άλλης αναφοράς,  αντιγράφω το πρώτο σημείωμα γνωριμίας  μου με τον αναγνώστες.

Το όνομά μου είναι: Στάθης Χ Χριστοδουλόπουλος, γεννήθηκα και κατοικώ στα Μακρίσια (Κοντά στην Αρχαία Ολυμπία) του Δήμου Σκιλλούντος του Νομού Ηλείας, είμαι δημόσιος υπάλληλος . Εργάζομαι στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας / Τμήμα Αλλοδαπών Νομού Ηλείας.
Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που μπορώ να επικοινωνώ, μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, με όλους τους συμπολίτες μου που νοιάζονται για απλά και αυτονόητα πράγματα και συγχρόνως ζητούμενα, όπως αξιοπρέπεια, ισοτιμία, κοινωνική δικαιοσύνη κ.λ.π.
Διεκδικώ το δικαίωμα του ΠΟΛΙΤΗ και δεν αποδέχομαι το ρόλο του πελάτη.

 Μακρίσια 19 Οκτωβρίου 2008

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ : ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ 30 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΛΥΤΟ

             
Για μία ακόμη φορά τα σκουπίδια κυριάρχησαν ως θέμα στα μέσα ενημέρωσης της Ηλείας και στις τοπικές κοινωνίες. Τούτη φορά ο Πύργος, η Ολυμπία και Κρέστενα ήταν οι πρωταγωνίστριες πόλεις στο πρόβλημα αποκομιδής των απορριμμάτων.

Το θέμα αυτό απασχολεί την Ηλεία -και ίσως και ολόκληρη την Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Το θέμα των σκουπιδιών έχει πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Είναι πολιτικό, επειδή η διαχείριση του συνδέεται με το λεγόμενο πολιτικό κόστος, είναι κοινωνικό πρόβλημα, γιατί συναρτάται με την ατομική και συλλογική συμπεριφορά της τοπικής κοινωνίας, ενώ η διαχείριση του έχει τεράστιο οικονομικό κόστος . Τέλος, ο τρόπος διαχείρισης έχει μεγάλες ή μικρότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Αφορμή για την ανάδειξη και πάλι του προβλήματος των σκουπιδιών ήταν η διαμαρτυρία κατοίκων από τα Μακρίσια, Αλφειούσα και Φλόκα στην εναπόθεση σκουπιδιών καθώς και στην εγκατάσταση δεματοποιητή, από τους δήμους Πύργου, Ολυμπίας και Ανδρίτσαινας- Κρέστενας στη θέση «Λίμνες», δίπλα στον ποταμό Αλφειό και λίγα χιλιόμετρα (3-4) από την Αρχαία Ολυμπία.

Η αντίδραση των κατοίκων απολύτως εξηγήσιμη και Δικαιολογημένη. Χρόνια τώρα παρακολουθούμε το ίδιο θέαμα: προεκλογικά γίνονται αναφορές και προτείνονται λύσεις από τους υποψηφίους δημάρχους και περιφερειάρχες για την προστασία του περιβάλλοντος, ενώ μετεκλογικά απουσιάζουν τα ειδικότερα μέτρα για την υλοποίηση των προεκλογικών εξαγγελιών.

Αν κάποιος φορέας επιχειρήσει να δώσει μια μόνιμη λύση στο θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών, τότε εντελώς «συμτωματικά» αντιδρούν: α) η εκάστοτε αντιπολίτευση στο δήμο ή στη Νομαρχία ( τώρα Περιφέρεια), β) οι λεγόμενες οικολογικές οργανώσεις γ) οι «κινήσεις πολιτών» και δ) οι τοπικές κοινωνίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της «Τριανταφυλλιάς», όπου από αρχές της δεκαετίας του 1990 έχουν διατεθεί εκατομμύρια για τη δημιουργία ΧΥΤΥ, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να έχει λειτουργήσει.

Το ίδιο συνέβη και με τη θέση «Λυκοτρίμωνο» του τέως δήμου Σκιλλούντος. Η συγκεκριμένη θέση είχε υποδειχθεί από τους μελετητές για δεχθεί τα απορρίμματα της νότιας Ηλείας. Και στις δύο περιπτώσεις οι υπήρχαν οι ίδιες αντιδράσεις: αμφισβήτηση των μελετών, κατηγορίες για εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων, ενώ η επωδός ήταν «έχουμε λύσεις».

Κάθε φορά λοιπόν που οξύνονταν το πρόβλημα, οι αρμόδιοι επέλεγαν την «προσωρινή» λύση, και πάντοτε η προσωρινή γινόταν μόνιμη. Έτσι, τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια, το πρόβλημα παραμένει άλυτο , παρά τις προτεινόμενες κάθε φορά «λύσεις».

Και επειδή όλοι, ειδικοί και μη έχουν λύσεις στο καυτό θέμα των απορριμμάτων, προτείνω μια και μοναδική οικονομική και οικολογική λύση:

Παραγωγή λιγότερων σκουπιδιών, διαλογή στην πηγή, δηλαδή διαωρισμός σε απορρίματα για ανακύκλωση  και στα υπόλοιπα , προκειμένου να γίνει παραπέρα επεξεργασία σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους.

Σε κάθε περίπτωση, η καλύτερη λύση θα είναι η παιδεία των νέων γενεών  που θα αντικαταστήσει τη δική μας απαιδευσιά.

Ποιος θα κεράσει απόψε;

                    

     Η συγγραφέας σε εκδήλωση του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου στη Ρόδο 21/9/2012

Έλαβα πριν από λίγες ημέρες ένα κείμενο από τη Γιατρό και συγγραφέα Μαρία Αρβανίτη- Σωτηροπούλου με τίτλο ποιος θα κεράσει απόψε; Θεωρώ ότι πρόκειται για μια σύντομη, πλην όμως περιεκτική, μελέτη για τη νεοελληνική φιλοξενία και συντροφικότητα, με τεράστια διδακτική αξία.

Επειδή οποιοδήποτε δικό μου σχόλιο ενδεχομένως να αδικούσε τη συγγραφέα, γιαυτό και  το παραθέτω αυτούσιο, ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να εκτιμήσει την αξία του.

            «Θυμάμαι τη δεκαετία του '60, η μαμά μου να μας προειδοποιεί τις ελάχιστες φορές, που δε μπορούσαν οι μεγάλοι ν' αποφύγουν την οικογενειακή έξοδο.

            -Όταν σας ρωτούν “τι θέλετε;” να κοιτάτε πάντα τον κατάλογο και να παραγγέλνετε το φθηνότερο. Αυτό ίσχυε άσχετα με το ποιος πλήρωνε τελικά το λογαριασμό, αφού σε κανένα δεν έτρεχαν τα λεφτά από τα πατζάκια, αν και όλοι θα έδειχναν παράλογη προθυμία την ώρα της πληρωμής.

            Μεγαλώσαμε και μάθαμε να μπαίνουμε σε ακριβά μαγαζιά, να δοκιμάζουμε παράξενες γεύσεις και μοδάτες διακοσμήσεις, χωρίς να πολυκοιτάζουμε το λογαριασμό. Σε κάποια μάλιστα μαγαζιά -αποθέωση του λάιφ στάιλ- ήταν κοινωνική απρέπεια το να γνωρίζει η γυναίκα πόσα πλήρωσε ο συνοδός κι έτσι φρόντιζαν ο κατάλογος, που της έδιναν να μην έχει καθόλου τιμές!!

            Προχθές βγήκα στην Αθήνα με φίλους και κάτσαμε σε καφετέρια σε στοά, να συνεδριάσουμε σαν ΔΣ . Οι τιμές στον κατάλογο μάλλον φυσιολογικές για καιρό κρίσης.  Κι εγώ τις έψαξα πριν παραγγείλω.

            Έκανε το πρώτο φθινοπωρινό κρύο κι οι περισσότεροι παράγγελναν ζεστά ποτά. Μια νεαρή συναγωνίστρια άνεργη, αφού έψαξε καλά τον κατάλογο, ρώτησε αν έχουν παγωτό και παράγγειλε μια μπάλα.  Πέρασε ευχάριστα η ώρα πριν σημάνει η αποχώρηση.

            Παλιότερα, στο τέλος όλοι θα τσακωνόμαστε ποιος θα πρωτοκεράσει.  Τώρα κάποιος ήδη είχε προπληρώσει τον καφέ του με πρόσχημα ότι θα έφευγε νωρίτερα, αν κι έμεινε μέχρι το τέλος.

Η άνεργη φίλη ξαναελέγχει τον Κατάλογο κι αφήνει πρώτη απ' όλους 1 Ευρώ στο τραπέζι. Έκπληκτη για το αν μπορείς να παραγγείλεις σε Καφέ κάτι με 1 Ευρώ ελέγχω το λογαριασμό, που το είχαν χρεώσει 1,5 Ε, σα χαζή το ανακοινώνω στην ομήγυρη και η κοπέλλα βιάστηκε να καταθέσει άλλο 0,5 Ευρώ στο τραπέζι.

Τελικά κι ενώ ψάχναμε ν ' αθροίσουμε τ' αποκόμματα των επιμέρους λογαριασμών από το ποτηράκι αποδείξεων, κάποιος από την παρέα, σχεδόν με ντροπή κατέθεσε 20 Ευρώ και κάποιος άλλος 10 κι έτσι καλύφθηκε το κόστος του λογαριασμού χωρίς ν' αναγκασθούμε ακόμη να προσχωρήσουμε στο “γερμανικό” σύστημα του “ο καθένας για τον εαυτό του”.

            -Πάλι καλά που δεν εξευρωπαιστήκαμε τόσο! σχέφθηκα καθώς θυμήθηκα το Διεθνές Συνέδριο της Εταιρείας μας στο Μεξικό. Ο Ολλανδός και ο Αυστριακός αντιπρόσωπος κάλεσαν μια Βόσνια και μένα, από την Ελλάδα, σε δείπνο εργασίας. 1993 και στην Ελλάδα ήδη είχαμε την άνεση των πιστωτικών καρτών, ενώ η Βοσνία μόλις έβγαινε από τον πόλεμο. Παραγγείλαμε όλοι κανονικά φαγητό, και ποτό εκτός από τη Βόσνια, που αρκέστηκε στη φθηνότερη σαλάτα του καταλόγου.  Κουβεντιάζαμε για την Ειρήνη στην Ευρώπη και τη φιλία των λαών. Έφθασε ο λογαριασμός και οι “συναγωνιστές” από τα πλούσια κράτη της ΕΕ διαιρούν δια 4 και αφήνουν στη Βοσνία το 1/4 από το βάρος του συνολικού μας χρέους. Αυτό κατά τη γνώμη τους ήταν η δίκαιη μοιρασιά!

            Αυτό το γεγονός το θυμάμαι συχνότερα αφ' ότου ξεκίνησε η Οικονομική μας περιπέτεια. Όλα τα χρόνια της ενασχόλησής μου με την IPPNW κάθε φορά που ξένος ερχόταν στην Ελλάδα ένοιωθα την υποχρέωση να τον τραπεζώσω και να τον φορτώσω με δώρα. Πρόσφατα μόνο κατάλαβα ότι όλοι οι βορειοευρωπαίοι (σε αντίθεση με τους Μεσογειακούς και ειδικά τους Τούρκους) το θεωρούσαν παράλογη ελληνική ιδιοτροπία και γιαυτό και ποτέ δεν ανταπέδιδαν τη χειρονομία.  Πολλοί ακτιβιστές από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είμαστε αναγκασμένοι να τους φιλοξενούμε στα πλαίσια των κοινών μας στόχων. Και αν κάποτε  αυτό ήταν ευκολότερο (πάντα δυσκολότερο απ΄ ότι για εκείνους) τώρα οι συνθήκες το απαγορεύουν.

            Αλλαγή στα πάντα λοιπόν; Περιορισμός στα ψώνια, στην κατανάλωση, στη διασκέδαση. Ρεφενέ πάρτυ σε ταράτσες, γιορτές όπου αντί για δώρο προτείνονται μεζεδάκια και ποτά, και ίσως αργότερα συναντήσεις στα παγκάκια της πλατείας με ποτό από το σπίτι. Το μικρότερο κακό.

            Στη ρημαγμένη μας ζωή, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.

            Δε ξεχνώ τη Βούλα, μια φευγάτη πια φίλη, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, που σε καλούς καιρούς μας ιστορούσε νοσταλγικά ότι “Τα καλύτερα γλέντια τα κάναμε στην Κατοχή, με την πείνα!”. Ίσως γιατί η στέρηση είναι τ' αλάτι της ζωής».

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου