31 ΜΑΡΤΙΟΥ 1946: ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

31 Μαρτίου1946 διεξάγονται στην Ελλάδα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, από τις οποίες απέχει το ΚΚΕ. Το Λαϊκό Κόμμα κερδίζει 250 έδρες, ενώ η χώρα μπαίνει σε τροχιά εμφυλίου πολέμου. Οι εθνικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 ήταν οι πρώτες εκλογές στη χώρα μας, μετά το 1936. Είχαν μεσολαβήσει η δικτατορία Μεταξά, το έπος του ’40, η Κατοχή, η Αντίσταση, η Απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά και η Συμφωνία της Βάρκιζας. Αποδείχτηκαν μοιραίες, επειδή η έλλειψη συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων σηματοδότησε την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, οι επιπτώσεις του οποίου ταλαιπώρησαν τη χώρα για τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Στις αρχές του 1946 την Ελλάδα κυβερνά ο κεντρώος Θεμιστοκλής Σοφούλης. Με την προτροπή των Άγγλων προκηρύσσει εκλογές για τις 31 Μαρτίου. Τα ΕΑΜικά κόμματα, με επικεφαλής το ΚΚΕ και οι αριστεροί φιλελεύθεροι υπό τον Γεώργιο Καφαντάρη αντιδρούν. Ζητούν δίμηνη αναβολή και εγγυήσεις, επειδή θεωρούν τις εκλογές σημαδεμένες υπέρ της δεξιάς, η οποία είχε εξαπολύσει ένα κύμα «λευκής τρομοκρατίας» στη χώρα, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΑΜ. Στο στόχαστρο των ακροδεξιών ομάδων ήταν όχι μόνο οι αριστεροί πολίτες, αλλά και οι κεντρώοι αντιμοναρχικοί.

Δεν εισακούονται και τελικά το ΚΚΕ, που φλερτάρει με την ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, και η κεντροαριστερά θα ανακοινώσουν αποχή από τις εκλογές. Στις εκλογές θα λάβουν μέρος μόνο δεξιοί και κεντρώοι πολιτικοί σχηματισμοί. Οι παλιοί αντίπαλοι της προπολεμικής περιόδου είναι παρόντες, αλλά κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Το φιλομοναρχικό Λαϊκό Κόμμα, συμπαγές και ενωμένο, αποτελεί τον άξονα της δεξιάς συμμαχίας «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων», ενώ το Κόμμα των Φιλελευθέρων, που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είναι διασπασμένο σε έξι τμήματα (Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων, Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα, Κόμμα Βενιζελικών Φιλευθέρων, Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα, Κόμμα των Φιλελευθέρων και οι Φιλελεύθεροι του Καφαντάρη που απέχουν).

Το πρωί της 31ης Μαρτίου οι ψηφοφόροι πηγαίνουν στις κάλπες με το άγγελμα ότι τα ξημερώματα κομμουνιστές αντάρτες υπό τον Καπετάν Μπαρούτα επιτέθηκαν στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου, με διαταγή του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Κατά τη συμπλοκή σκοτώθηκαν 9 χωροφύλακες και 2 στρατιώτες, που συμμετείχαν στη φρουρά των εκλογικών τμημάτων. Η επίθεση αυτή θεωρείται από πολλούς ως το προοίμιο του Εμφυλίου Πολέμου.

Οι εκλογές θα γίνουν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με αναλογικό εκλογικό σύστημα και θα τις κερδίσει η δεξιά και βασιλόφρων «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων» με το 55,12% των ψήφων. Οι δύο κεντρώοι σχηματισμού, «Εθνική Πολιτική Ένωσις» και «Κόμμα των Φιλελευθέρων», θα συγκεντρώσουν το 34,67% των ψήφων. Όσον αφορά στο ποσοστό της αποχής, που πρέπει να θεωρείται «πολιτική», οι απόψεις διίστανται, επειδή δεν ανακοινώθηκε ο αριθμός των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων: Το ΚΚΕ την ανεβάζει στο 50%, οι διεθνείς παρατηρητές την κατεβάζουν στο 9,3%. Η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση. Νεώτερες έρευνες την υπολογίζουν γύρω στο 20-25%. Πολύ αργότερα, το ΚΚΕ θα κάνει την αυτοκριτική του και θα θεωρήσει μεγάλο πολιτικό λάθος την αποχή (Καθαίρεση Ζαχαριάδη το 1956, 8ο Συνέδριο του 1961).



Τα αποτελέσματα των εκλογών αυτών έχουν ως εξής:

• Εκλογικό Σύστημα : Απλή αναλογική με ευρεία περιφέρεια

• Εκλογικός νόμος : Ν.5493/1932 όπως τροποποιήθηκε από τον Α.Ν. 1020/46 (ΦΕΚ 71/27-2-46)

• Εκλογικές περιφέρειες : 38

• Σύνολο υποψηφίων : 1.540

• Νόμιμος πληθυσμός : 7.232.543

• Ψήφισαν : 1.121.693

• Αποχή : 50% περίπου (Επίσημη Ανακοίνωση Υπουργείου Εσωτερικών, 3/4/1946 σε 3291 τμήματα- απέμεναν 107-ποσοστό αποχής: 51,5%)

Κόμματα Αρχηγοί Ψήφοι Έδρες

Αριθμός % +− % Αριθμός +−

1 Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων

Ιωάννης Θεοτόκης, Πέτρος Μαυρομιχάλης, Στέφανος Στεφανόπουλος

610.995 55,12 206

α) Λαϊκό Κόμμα

Κωνσταντίνος Τσαλδάρης

- - 156

β) Κόμμα Εθνικών Φιλελευθέρων

Στυλιανός Γονατάς

- - 38

γ) Μεταρρυθμιστικό Κόμμα

Απόστολος Αλεξανδρής

- - 5

δ) Πανελλήνιο Εθνικό Κόμμα

Αλέξανδρος Σακελλαρίου

- - 1

ε) Κόμμα Πατριωτικής Ενώσεως

Ηρακλής Μπάτσιος

- - 1

στ) Κόμμα Βασιλοφρόνων

Περικλής Λυκίδης

- - 3

ζ) Κόμμα Ανασυγκροτήσεως

Αθανάσιος Μαυροειδής

- - 0

η) Κοινωνική Ριζοσπαστική Ένωσις

;; - - 0

θ) Πολιτική ομάς "Εμπρός"

Δημήτριος Σφαέλλος

- - 1

ι) Εργατικό Κόμμα Ελλάδος

Αριστείδης Δημητράτος

- - 1

2 Εθνική Πολιτική Ένωσις

- 213.721 19,28 68

α) Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων

Σοφοκλής Βενιζέλος

- - 31

β) Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα

Γεώργιος Παπανδρέου

- - 27

γ) Εθνικό Ενωτικό Κόμμα

Παναγιώτης Κανελλόπουλος

- - 9

δ) Σοσιαλιστική Ελληνική Ένωσις

Γρηγόριος Κασιμάτης

- - 1

3 Κόμμα Φιλελευθέρων

Θεμιστοκλής Σοφούλης

159.525 14,39 48

4 Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος

Ναπολέων Ζέρβας

66.027 5,96 20

5 Ένωσις Εθνικοφρόνων

- 32.538 2,94 9

α) Κόμμα Εθνικοφρόνων

Θεόδωρος Τουρκοβασίλης

- - 7

β) Λαϊκόν Αγροτικόν Κόμμα

Γεώργιος Παμπούκας

- - 2

6 Ένωσις Αγροτικών Κομμάτων

Αλέξανδρος Μυλωνάς

7.447 0,67 1

7 Συνδυασμοί ανεξάρτητων υποψηφίων - 12.036 1,09 2

8 Κόμμα "Χ" (Χιτών) Εθνικής Αντίστασης

Κωνσταντίνος Ευσταθόπουλος

1.848 0,17 0

9 Κόμμα Εθνικής Ενώσεως

Δημήτριος Παπαπολύζος

15 0,00 0

10 Πατριωτικόν Κόμμα Εφέδρων

Διοικούσα επιτροπή 63 0,00 0

11 Κοινωνικόν Κόμμα Ελλάδος

Διοικούσα επιτροπή 13 0,00 0

12 Χριστιανική Ορθόδοξος Παράταξις Ελλάδος

Διοικούσα επιτροπή 298 0,03 0

13 Αστικόν και Αγροτικόν Κόμμα Ιδιοκτησίας

Αχιλλέας Αντωνόπουλος

1.114 0,10 0

14 Μεμονωμένοι υποψήφιοι - 2.833 0,25 0

Έγκυρες ψήφοι 1.108.473 100,00 354

Άκυρα λευκά 13.220

Σύνολο 1.121.693
Πηγή για τα εκλογικά αποτελέσματα:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_1946

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

          
Με τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις επιχειρήθηκε μια κατ΄ αρχήν προσέγγιση στους τρόπους και στις μεθόδους που ακολουθούνται για τη συγκρότηση των δημοτικών παρατάξεων, καθώς και μια προσπάθεια για τον εντοπισμό των ιδεολογικών τους χαρακτηριστικών. Τίθεται, όμως το ερώτημα, γιατί πρέπει να αποδίδεται τόσο μεγάλη σημασία σε αυτά τα ζητήματα, όταν μάλιστα είναι κοινό μυστικό ότι για πολλά χρόνια είχαμε αυτά τα φαινόμενα.

Η απαξίωση του θεσμού της αυτοδιοίκησης και η γενικευμένη δυσπιστία προς όλους και για όλα, μπορεί να θεωρηθεί ότι απαντά στο υποθετικό αυτό ερώτημα.

Συναφές είναι και το ερώτημα, τι μπορεί να γίνει ώστε να αλλάξει η κατάσταση προς όφελος του θεσμού.

Πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν προκειμένου να αποκτήσει ο θεσμός την αναγκαία αποδοχή, η οποία θα εκφράζεται με τη συμμετοχή των πολιτών, χωρίς εκβιασμούς και ανταλλάγματα.

Ως πρώτο βήμα, για την αλλαγή, είναι η έγκαιρη δημιουργία μιας δημοτικής παράταξης. Κατάλληλος χρόνος θεωρείται η αρχή κάθε νέας δημοτικής περιόδου.

Η χρονική αυτή συγκυρία κρίνεται κατάλληλη επειδή παρέχεται στον επικεφαλής της παράταξης αρκετός χρόνος (5 χρόνια) προκειμένου να βρει τους καταλληλότερους υποψήφιους, να μελετηθούν σε βάθος όλα τα θέματα και να διατυπωθούν οι αναγκαίες και συγκροτημένες προτάσεις. Παράλληλα, θα γίνονται δημόσιες παρεμβάσεις που θα αποσκοπούν στην εξεύρεση της προσφορότερης λύσης με το μικρότερο δυνατό οικονομικό κόστος.

Οι πολίτες που θα στελεχώνουν μια τέτοια παράταξη θα έχουν τον χρόνο να αποκτήσουν γνώσεις και πολιτική παιδεία, και έτσι θα γίνουν ενεργοί πολίτες από παθητικούς δέκτες ειλημμένων αποφάσεων.

Η πολύχρονη συνεργασία και δοκιμασία των μελών, θα προσδώσει στην παράταξη ιδεολογικά χαρακτηριστικά, τα οποία είναι αναγκαία για τη συνοχή κάθε ομάδας.

Η συμμετοχή των μελών σε μια παράταξη, που έχει συγκροτηθεί στην αρχή της περιόδου, έχει ποιοτική διάσταση, επειδή η ένταξή τους σε αυτή δεν θα έχει γίνει με υποσχέσεις για πιθανά αξιώματα, ούτε κάτω από την πίεση του χρόνου, αλλά θα είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης . επομένως η στάση τους στην επίλυση των προβλημάτων θα είναι προϊόν κριτικής σκέψης και ελεύθερης επιλογής. Ακόμη, θα στερήσει από τους παντοειδείς Πάτρωνες, την οποιαδήποτε επιρροή στον τρόπο επιλογής υποψηφίων μιας χρήσης.

Για αυτό λοιπόν θα πρέπει την επόμενη των εκλογών να ξεκινήσει η προσπάθεια για δημιουργία δημοτικών παρατάξεων προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας στις δημοτικές εκλογές του 2019.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο ΛΟΓΟΣ

Στην αμέσως προηγούμενη γραφή έγινε αναφορά στη συνήθη μέθοδο που, κατά κανόνα, ακολουθούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι προκειμένου να συγκροτήσουν μια δημοτική παράταξη.

Αν και η μέθοδος αυτή δεν αφορά στο σύνολο των υποψηφίων, ωστόσο αυτή περίπου είναι η γενική εντύπωση. Ασφαλώς υπάρχουν, και σήμερα ακόμη, άνθρωποι με αγωνιστικές περγαμηνές, που με την ιστορία τους κοσμούν τον θεσμό και, με τη στάση τους, διδάσκουν ήθος. Δυστυχώς όμως ο μακιαβελικός τρόπος, που χρόνια κυριαρχεί σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, εξοβελίζει κάθε διαφορετική παρουσία και στον χώρο της αυτοδιοίκησης.

Ας επιχειρήσουμε όμως να σκιαγραφήσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που προβάλλονται ως συνεκτικά στοιχεία σε μια δημοτική παράταξη.

Πριν από μερικά χρόνια, το ιδεολογικό στοιχείο, όπως αυτό εκφραζόταν μέσα από θεσμούς συλλογικής έκφρασης ( κόμματα, συνδικάτα, σύλλογοι διαφόρων μορφών) ήταν το κατ εξοχήν κυρίαρχο κριτήριο για την επιλογή προσώπων που θα στελέχωναν τον συνδυασμό. Το κριτήριο αυτό, παρά τη σχετική αξία, εξασφάλιζε έστω και σε μικρό βαθμό μια ομοιογένεια. Σήμερα όμως δεν μπορεί να γίνει λόγος για κομματική ιδεολογία.



Ένα άλλο κριτήριο ήταν το τοπικό, δηλαδή το κοινό βίωμα μιας πόλης ή ενός χωριού. Αυτή την κοινή συνείδηση θα εξέφραζε, με την εκλογή του, υποψήφιος δήμαρχος ή ο πρόεδρος της κοινότητας.

Αν όμως αξιολογήσει κανείς το στοιχείο αυτό, ίσως το κατατάξει στα σημαντικότερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά, επειδή η μικρή ομάδα μιας περιοχής αισθανόταν ότι ανήκει σε μια ομάδα πολιτισμικά ομοιογενή και όχι απλώς μέλος μιας γεωγραφικής περιοχής..

Με τους διευρυμένους δήμους το στοιχείο αυτό υποχώρησε, αφού στα νέα σχήματα μπήκαν πολίτες από άλλους δήμους ,οι οποίοι θεωρούνται ξένοι ή ορθότερα επήλυδες, και επομένως οι μικρές τοπικές πληθυσμιακές ομάδες αισθάνονται αφυδατωμένες ιδεολογικά.

Εκτός από τα αμιγώς ιδεολογικά στοιχεία, υπήρχαν και εκείνα που είχαν να κάνουν με τα οικονομικά χαρακτηριστικά μιας τοπικής κοινωνίας. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν, η μορφολογία του εδάφους, η απασχόληση των κατοίκων, οι υπάρχουσες δομές και υποδομές, ήταν ορισμένα από τα κοινά προβλήματα που όφειλε ο υποψήφιος να προτείνει την επίλυσή τους.

Έτσι σήμερα, σε όσες περιπτώσεις οι υποψήφιοι καταφέρουν να βρουν πρόθυμους πολίτες για υποψηφίους, οι συνδυασμοί τους θα διακρίνονται από έλλειψη ισχυρών ιδεολογικών χαρακτηριστικών, με αποτέλεσμα τη βέβαιη υποταγή της ομάδας στις προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός, όπου πάνω από όλα κυριαρχεί το πολιτικό και οικονομικό συμφέρον του ατόμου. Η φθορά και ίσως η διαφθορά κάποιων δημάρχων και, γενικότερα, των αιρετών έχει σαφώς απαξιώσει τον θεσμό στη συνείδηση των πολιτών. Και αυτή η παράμετρος θα πρέπει να ληφθεί υπόψη για την παρατηρούμενη απροθυμία των πολιτών στο να «εκτεθούν».

Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθούμε μια διαμορφωμένη κατάσταση, αντίθετα μπορούμε να αλλάξουμε πολλά.

Κάποιες προτάσεις προς την κατεύθυνση αυτή στην επόμενη γραφή.

ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ: ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΣΥ ΜΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ

Τους τελευταίους μήνες του 2013, δειλά –δειλά, έκαναν την εμφάνισή τους οι υποψήφιοι δήμαρχοι, και από τις αρχές του 2014 σχεδόν κάθε ημέρα ανακοινώνεται και από μια υποψηφιότητα.. Όλοι ή σχεδόν όλοι παρουσιάζονται ως κομματικά «ανεξάρτητοι», και «αντι- μνημονιακοί» μακριά, δηλαδή, από κόμματα και μνημόνια, ενώ οι περισσότεροι είναι σκανδαλωδώς ευνοημένοι από τα πάλαι ποτέ ισχυρά κομματικά πρόσωπα.


Πολλοί από αυτούς, χρησιμοποιώντας την κομματική ιδιότητα, (είχε πέραση για πολλές δεκαετίες) γίνονταν αναγνωρίσιμοι παράγοντες της δημόσιας ζωής σε τοπικό ή περιφερικό επίπεδο. Το κομματικό ή συνδικαλιστικό προσόν, τους εξασφάλιζε πλούτο και τιμές: επαγγελματική άνοδο, έμμισθες θέσεις, διορισμοί, και πάνω από όλα απολαβές δυσανάλογες των προσόντων και της προσφοράς τους..

Ας μείνουμε όμως στο φαινόμενο, που κατ’ ευφημισμό λέγεται δημοτική παράταξη . Οι υποψήφιοι, λοιπόν, αρχικά με «βαρυσήμαντες» δηλώσεις ανακοινώνουν την πρόθεσή τους στο να ….κατέλθουν υποψήφιοι σωτήρες (δήμαρχοι), στη συνέχεια δημοσιεύουν το «ιδεολογικό Μανιφέστο», εξαγγέλλοντας την ίδρυση παράταξης.

Τα μέσα που χρησιμοποιούν είναι γνωστά. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι τα περισσότερα προεκλογικά κείμενα συντάσσονται ερήμην των υποψηφίων, έχουν γραφεί από υπαλλήλους διαφημιστικών εταιρειών, κυκλοφορούν σε μπροσούρες πολυτελείας και το κόστος τους καταβάλλεται από το δημοτικό ταμείο με τις γνωστές μεθόδους.

Διαβάζοντας κανείς τις εξαγγελίες τους έχει την εντύπωση ότι οι υποψήφιοι – αν εκλεγούν- θα διοικήσουν όχι ένα δήμο αλλά ολόκληρη τη χώρα ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση!.

Αυτό που αξίζει να αναδειχθεί είναι η .επιλογή υποψηφίων συμβούλων. Στο στάδιο αυτό διαδραματίζονται σκηνές απείρου κάλλους τόσο μεταξύ φίλων και συγγενών, (ακόμη και μεταξύ των αδερφών) όσο και ως προς την επιλογή γυναικών. Τηλέφωνα, επαφές, υποσχέσεις, είναι μερικά από τα μέσα που μετέρχονται οι επίδοξοι σωτήρες. Και όταν «κλείνουν» τα ψηφοδέλτια ακολουθούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για όλα και προς όλους!

Η «συμπαγής» ομάδα, στο τελευταίο στάδιο εξαγγέλλει το «πρόγραμμα», ενώ λίγο πριν από την ….επέλαση, επιδιώκει να αποκτήσει χαρακτηριστικά ομοιογένειας, .

Για τα ιδιαίτερα συνεκτικά χαρακτηριστικά και την ιδεολογία των ομάδων αυτών θα επανέλθουμε.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ:ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 28.5.11

            

 Ήταν ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους τον οποίο η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα δεν εδέησε να κάνει µέλος της. Η αναγνώρισή του όµως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν μεγάλη. Σήµερα o Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) επιστρέφει στο προσκήνιο
Αν ο Κώστας Αξελός το 1954 στο «Η µοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» (πρόσφατα επανεκδόθηκε από την Εστία)επιχειρηματολογούσε γιατί η Ελλάδα δεν είναι νεωτερική κοινωνία, εδώ ο Παναγιώτης Κονδύλης καταδεικνύει γιατί η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αστική κοινωνία. Κάτι που κατά τη γνώµη µου είναι το ίδιο. Το µικρό από άποψη μεγέθους και τεράστιο από άποψη ιδεών αυτό βιβλίο είχε δημοσιευτεί το 1991 ως εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Η παρακµή του Αστικού Πολιτισμού» (εκδ. Θεµέλιο).

Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακµής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία 

τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη µε την αρνητική σηµασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης.

 Αντιθέτως, στη ∆υτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εµφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας. Αυτή η έλλειψη θα ήταν το λιγότερο, αν δεν συνοδευόταν από την απαξίωση των αξιών του αστισµού και της νεωτερικότητας.

Από τον ελληνικό ορίζοντα του νόθου αστισµού απουσιάζει η προµηθεϊκή διάσταση του αστικού πολιτισμού, σύµφωνα µε την οποία ο αστός είναι ο καινοτόμος φορέας της πειθαρχημένης ζωής και των μακροπρόθεσμων στόχων, όπως αυτός – θα πρόσθετα – περιγράφεται στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

Η απελευθερωμένη από την οθωµανική κυριαρχία Ελλάδα ήταν µια τερατογένεση, αποτέλεσµα της διασταύρωσης των πιο προηγμένων τότε πολιτικών θεσµών, όπως ο κοινοβουλευτισµός και η καθολική ψηφοφορία, µε µια κοινωνία διεπόμενη από πατριαρχικές σχέσεις, αξίες και νοοτροπίες.

Η όποια εγχώρια αστική τάξη γεννήθηκε από αυτές τις πατριαρχικές σχέσεις και όχι ως άρνηση του φεουδαλισµού.

 Είχαµε ,επομένως µια αστική τάξη ανομοιογενή και αδύναµη, στον ρόλο του διαμεσολαβητή των συμφερόντων – κυρίως εμπορικών – των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων.

Στον βαθµό που οι υπάρχουσες αστικοκαπιταλιστικές σχέσεις δεν µμπορούσαν να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες των ευρύτερων µαζών που συνέρρεαν από την ύπαιθρο στην πόλη, ο κοινοβουλευτισµός και το πολιτικό σύστηµα για να διατηρηθούν στην εξουσία δεν είχαν άλλο δρόµο να διαλέξουν από αυτόν της δημιουργίας ενός πανίσχυρου κράτους- εργοδότη. Για τους ίδιους λόγους, σήµερα οι συντεχνίες και τα τμήματα  του πολιτικού συστήματος αγωνίζονται να διατηρήσουν αυτό το κράτος.

Εφόσον ο µόνος μαζικός  εργοδότης ήταν το κράτος, η κατάκτησή του και η νοµή του έγινε το κύριο µέληµα των πολιτικών κοµµάτων. Επειδή όµως – για να µη ξεχνάµε– όλα αυτά γίνονταν στο έδαφος µιας πατριαρχικής κοινωνίας, το µόνο µέσο για την εφαρµογή αυτής της πολιτικής ήταν οι πελατειακές σχέσεις. Επίσης για να είναι σε θέση το πολιτικό σύστηµα να ικανοποιήσει τα πολυάριθµα πελατειακά αιτήµατα, υποχρεώθηκε να δίνει χαµηλές αµοιβές και να προσλαµβάνει τη µεγάλη µάζα των δηµοσίων υπαλλήλων από στρώµατα καθυστερηµένα ως προς την πολιτισµική άποψη.

Ετσι, αν και έχουµε έναν διογκωµένο δηµόσιο τοµέα, δεν έχουµε µια ικανή γραφειοκρατική ελίτ. Πόσο σηµαντικό είναι αυτό το βλέπουµε σήµερα που οι όποιες μεταρρυθμίσεις σκοντάφτουν και στην αδυναµία της ∆ιοίκησης να τις εφαρμόσει.

Στη μεταπολεμική Ελλάδα – και όχι στη μεταπολιτευτική που οι συνήθεις απλουστεύσεις προτείνουν– τα κόµµατα δεν µοιράζουν πλέον µόνο θέσεις αλλά υποχρεώνονται να συναγωνίζονται το ένα το άλλο στην «υιοθέτηση και στην προάσπιση των οποιωνδήποτε αιτημάτων από οπουδήποτε και αν προέρχονται». Έτσι, υποστηρίζει προφητικά ο Κονδύλης, υποτμήθηκε η απλούστερη σκέψη πως η εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει µόνο µε την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων ή, αλλιώς, µε τον περιορισμό της βασιζόμενης σε δάνεια κατανάλωσης.
Θέλουμε καλύτερη απάντηση για το πόσο έβλαψαν τον τόπο όσοι για παράδειγμα αντιστάθηκαν διαχρονικά στους όποιους αναγκαίους εκσυγχρονισμούς; Μάλλον όχι.

http://politicalreviewgr.blogspot.gr/2011/05/blog-post_955.html