ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (Β ΜΕΡΟΣ)1974- 1984: Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΡΑΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΩΝ.

         

Η μεταπολιτευτική Ελλάδα και ειδικότερα η ο αθηναϊκός λαός ζει μέσα σε μια πραγματική μέθη. Η ελευθερία, η δημοκρατία και η απελευθέρωση από κάθε τι που θεωρείτο συντηρητικό και παρωχημένο ήταν παλλαϊκό αίτημα .

 Η αντιδικτατορική γενιά, με τη φοιτητική νεολαία πρωτοπόρα, αγωνίζεται για την πραγμάτωση οραμάτων της γενιάς της αντίστασης και της γενιάς του 1-1-4. Το σύνθημα για άμεση αποχουντοποίηση συνοδεύεται με το αίτημα της αλλαγής σε όλους τους τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Επανακυκλοφορούν απαγορευμένα τραγούδια με πρώτα  του Μίκη Θεοδωράκη, που με τις συναυλίες του  γεμίζει πλατείες και στάδια Ένα ξέσπασμα, σαν ορμητικό ποτάμι, που στο πέρασμα του συμπαρασύρει ό,τι  αντιδραστικό κατάλοιπο του σκοτεινού παρελθόντος.

Νέα πολιτικά κόμματα συγκροτούνται, με το ΠΑΣΟΚ να εκφράζει το πιο ριζοσπαστικό και προοδευτικό τμήμα του λαού, ενώ κορυφαίο πολιτικό γεγονός αποτελεί η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε, όπου από το 1947 ήταν παράνομο. Πολλά βιβλία εκδίδονται, θεατρικά έργα ανεβαίνουν, οργανώνονται φεστιβάλ πολιτικών νεολαιών, διαδηλώσεις και πολλές άλλες εκδηλώσεις, ενώ έντονη είναι η πολιτικοποίηση σε όλους τους θεσμούς, ιδιαίτερα στα πανεπιστήμια.

Μέσα σ αυτό το κλίμα ξεκίνησα τη δεύτερη φάση της επαγγελματικής μου ζωής. Έτσι, αμέσως βρήκα δουλειά σε εργοστάσιο( Νυχτερινή βάρδια), γράφτηκα στο Εσπερινό Γυμνάσιο- Λύκειο, ενώ λίγο αργότερα, με τη μεσολάβηση μιας φίλης, προσελήφθηκα ως κλητήρας σε μια Εταιρεία της  Πειραϊκής- Πατραϊκής. Για ένα σχεδόν χρόνο, εργασία σε εργοστάσιο, στην Εταιρεία και μαθητής εσπερινού σχολείου. Σύνολο καθημερινής απασχόλησης 20 ώρες το 24ωρο!. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι αργία ήταν μόνο η Κυριακή. Οι 4 ώρες που απόμεναν έπρεπε να  ξεκουράζομαι, να φροντίζουμε ( με τον Κώστα) το σπίτι και να …..διασκεδάζω.

Αργότερα σταμάτησα από το εργοστάσιο(λόγω υπερκόπωσης), συνέχισα το σχολείο και παρέμεινα (υπάλληλος πια) στην Εταιρεία, μέχρι και το 1984. Δουλειά, οικογένεια, σχολείο και αγώνας, ήταν η ζωή μου στη δεκαετία αυτή. Το τρίπτυχο: δουλειά, μόρφωση και αγώνας έγινε για μένα( και για χιλιάδες νέους της εποχής) τρόπος ζωής.

Φωτεινό παράδειγμα αγωνιστή ήταν του Κώστα, αφού μέσα από ανυπέρβλητες δυσκολίες κατόρθωσε να ξεπεράσει κάθε προσδοκία και να κατακτήσει με το σπαθί του μια ζηλευτή επαγγελματική θέση. Άλλωστε όλα τα μέλη της οικογένειας, ο καθένας με τον τρόπο του, αγωνίστηκαν έντιμα για προκοπή.

27 Ιουλίου 1984 αναρτήθηκαν οι πίνακες των επιτυχόντων στο δημόσιο, όπου διορίστηκα υπάλληλος στο υπουργείο Εσωτερικών με οργανική θέση στην τότε Νομαρχία Ηλείας. Για τη νέα αυτή επαγγελματική περίοδο, στην επόμενη ανάρτηση.