ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Εικόνα από την οικοδομικη εργασία
 της εποχής

Οργωμα χωραφιου με άλογο
 τη δεκαετία του 1960

 Τούτες τις μέρες τερματίζεται η υπηρεσιακή μου σχέση με το δημόσιο, με την υποβολή της δεύτερης, και οριστικής πλέον, αίτησης παραίτησης. Έτσι ολοκληρώνεται μια επαγγελματική πορεία 47 χρόνων συνεχούς εργασίας. Η 47χρονη παρασχεθείσα εργασία μπορεί να χωριστεί σε τρεις περιόδους: 

Ιούλιος 1967 – Νοέμβριος 1974: Σκληρή και ανασφάλιστη (μαύρη) εργασία.

(Περιλαμβάνεται και η 28μηνη στρατιωτική θητεία).

Δεκέμβριος 1974- Νοέμβριος 1984: Εργασία στον Ιδιωτικό Τομέα

Νοέμβριος 1984- Ιούλιος 2014 : Απασχόληση στο Δημόσιο

Στο σημερινό σημείωμα θα γίνει αναφορά στην πρώτη περίοδο (1967-1974). Μια αναγκαία διευκρίνιση: η πρώτη επαγγελματική περίοδος που συμπίπτει με την εφτάχρονη δικτατορία, δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ερμηνευθεί σαν πράξη αντίστασης στη χούντα. Σε παλιότερες εποχές τέτοια σύμπτωση θα ήταν αρκετή για πολιτική καριέρα.

Τον Ιούλιο του 1967, 15χρονος, διέκοψα το γυμνάσιο και έτσι χωρίς ……πρόγραμμα ακολούθησα το επάγγελμα του εργάτη γης. Κανένας δεν υπήρχε στο οικογενειακό περιβάλλον που να ήταν τεχνίτης, επαγγελματίας, ή «μορφωμένος», ούτε αγρότης με ικανό κλήρο, ώστε να μπορούσα να απασχοληθώ σε ένα «αξιοπρεπές» επάγγελμα. Αντίθετα, οι γενικότερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθώς και οι ειδικότερες οικογενειακές, ανάγκαζαν όλα τα μέλη στην οικογένεια να εργάζονται από την τρυφερή ηλικία Ακόμη και ο Κώστας( δίδυμος αδελφός), αν και μαθητής Λυκείου, συμμετείχε στην προσπάθεια για την εξασφάλιση των ελάχιστων μέσων επιβίωσης.

Από το καλοκαίρι λοιπόν του 1967 στη βιοπάλη- όπως τα περισσότερα παιδιά της εποχής- από το πρωί ως το βράδυ εργάτης, αρχικά στα κτήματα και στη συνέχεια σε οικοδομές. Εκείνη την εποχή η εργασία του εργάτη γης και του εργάτη σε οικοδομές ήταν χειρονακτική και σκληρή, γι αυτό απαιτούσε μεγάλη σωματική δύναμη και αντοχή. Μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό τι προσπάθεια χρειαζόταν για ένα δεκαπεντάχρονο και αδύναμο παιδί να σκάβει ή να μεταφέρει μπετό σε μεταλλικό ντενεκέ στον ώμο σε κάθετη σκαλωσιά 10 μέτρων! Πολλές ήταν οι φορές που έτρεμαν τα πόδια ή κοβόταν και η ανάσα από τον «ανταγωνισμό» των επαγγελματιών εργατών, οι οποίοι, εκτός του ότι ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία, διέθεταν και την αναγκαία σωματική διάπλαση. Αν όμως κρίνουμε από τα αποτελέσματα, μάλλον τα κατάφερα, αφού δεν είχα στερηθεί του μεροκάματου. Ίδια ήταν και η αγροτική εργασία στα ελάχιστα κτήματα που κατείχε η οικογένεια. Εκεί όμως αισθανόσουν «αφεντικό», ακόμη και όταν το ετήσιο εισόδημα δεν ήταν αρκετό για να ξεχρεωθούμε από τον μπακάλη.

Μια προσπάθεια για να ξεφύγει κάποιος από την καθημερινή μαυρίλα ήταν να γίνει τεχνίτης. Έτσι, τον τελευταίο χρόνο πριν από τη στρατιωτική θητεία γράφτηκα στην ταχύρρυθμη σχολή του ΟΑΕΔ στον Πύργο( Εξάμηνη φοίτηση), με ειδικότητα χτίστη. Αν και αποφοίτησα με άριστα δεν έγινα ποτέ τεχνίτης, αφού μετά τη σχολή πήγα φαντάρος.

Ακολούθησε η 28μηνη στρατιωτική θητεία, (28 Ιουλίου 1972-28 Νοεμβρίου 1974) η οποία ήταν στην πιο σκληρή περίοδο, αλλά για μένα ήταν λύτρωση, αφού είχα φαγητό, μπάνιο με κρύο νερό και σόμπα στο θάλαμο το χειμώνα. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι είχαν γλυτώσει τα χέρια μου από την αξίνα και ο ώμος μου από τον μεταλλικό ντενεκέ με το τσιμέντο. Ακόμη και τα πιο απεχθή καψόνια φάνταζαν ως χάδι σε ένα εργατόπαιδο από φτωχή αγροτική οικογένεια.
 Το πόσο δύσκολη ήταν η θητεία μου στο στρατό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι 15 μήνες υπηρέτησα στο Μπουραζάνι Κόνιτσας( ελληνοαλβανικά σύνορα) χωρίς να πάρω άδεια, λόγω οικονομικής αδυναμίας. Αν δεν υπήρχε και η μηνιαία οικονομική βοήθεια από τον Κώστα( εννοείται από το υστέρημα του, αφού ήταν εργαζόμενος και φοιτητής Νομικής πλέον . Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα) δεν θα είχα πάρει καμία ημέρα άδεια.

Πολλά θα μπορούσα να γράψω για τη στρατιωτική θητεία, η σημερινή όμως στήλη έχει άλλο σκοπό, να αναδείξει ορισμένες πτυχές από τη σχεδόν 50χρονη επαγγελματική μου διαδρομή. Η συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση.