Με την επαγγελματική εμπειρία
των είκοσι σχεδόν χρόνων, τη διαμορφωμένη ιδεολογική συνείδηση, το αδιάβλητο
σύστημα εισαγωγής μου στο δημόσιο και με τόσα όνειρα που έπρεπε να …..πάρουν
εκδίκηση, ξεκίνησα την πορεία μου ως δημόσιος υπάλληλος. Το πολιτικό κλίμα ήταν-ακόμη,
πρόσφορο για τη μετατροπή της υπηρεσιακής αγκύλωσης σε δημιουργική προσπάθεια
για τον πολίτη.
Όλοι εμείς που είχαμε
εισαχθεί στο δημόσιο χωρίς ρουσφέτι, είμαστε διατεθειμένοι και αποφασισμένοι να
εξοβελίσουμε από τις υπηρεσίες της τότε Νομαρχίας Ηλείας, κάθε τι το συντηρητικό
που έπνιγε τον υπάλληλο και ταλαιπωρούσε τον πολίτη. Γιατί η συναλλαγή, η
διαφθορά και η εξουσία του κάθε υπαλληλίσκου,
με την ανοχή ή την ενοχή της υπηρεσιακής ηγεσίας, ήταν φαινόμενα, με ρίζες από
την εποχή της απελευθέρωσης και της συγκρότησης του νεοελληνικού κρατικού
μορφώματος. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά τα ηρωικά κατορθώματα του αγώνα,
κυριάρχησαν οι δυνάμεις του πλιάτσικου, με πρώτο θύμα τον κυβερνήτη Ι.
Καποδίστρια.
Η προσπάθεια μας κινήθηκε
σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Έτσι, ο καθένας από εμάς- απελευθερωμένος από
τις δουλείες των υπολοίπων, προσπάθησε να μην ακολουθήσει την πεπατημένη, όπου οι
συνήθεις απαντήσεις προς τους πολίτες ήταν: «δεν είμαι ο αρμόδιος» ή «ό,τι μου πει ο κ διευθυντής!». Πράγμα που στα
απλά ελληνικά σήμαινε ότι για να διεκπεραιώσει ακόμη και την πιο απλή υπόθεση ένας
πολίτης έπρεπε να πάει στον κ βουλευτή ή στον κομματικό παράγοντα. Αυτή η νοοτροπία ήταν
τόσο βαθιά ριζωμένη που φάνταζε σαν φυσικό φαινόμενο. Αν κάποιος τολμούσε να
αναδείξει αυτή τη φαυλότητα διέπραττε πειθαρχικό παράπτωμα. Αρνητικό επίσης χαρακτηριστικό
ήταν οι διαπροσωπικές σχέσεις και οι υπηρεσιακές σχέσεις μεταξύ των υπαλλήλων,
όπου ο ένας υποψιαζόταν τον άλλον με αποτέλεσμα την αλληλοϋπονόμευση και την
έλλειψη της αναγκαίας ενότητας.
Για αλλάξουμε αυτή την
κατάσταση, πρότεινα σε λίγους υπαλλήλους να προχωρήσουμε το 1985 στη δημιουργία
ενός ενωτικού συλλόγου, που θα τον συγκροτούσαν υπάλληλοι όλων των κατηγοριών
και κλάδων ( ο μοναδικός σε όλη την
Ελλάδα). Μέχρι τότε ο κάθε κλάδος και ή κάθε κατηγορία είχαν και από έναν
σύλλογο. Στόχος μου- και λιγοστών άλλων υπαλλήλων- ήταν η εξάλειψη αυτών των
φαινομένων και όχι το ατομικό βόλεμα και το επιδοματάκι μας .Σε μια εποχή
έντονης κομματοκρατίας εμείς αντισταθήκαμε σε φαινόμενα καριερισμού και
συνδικαλιστικής συνδιαλλαγής.
Για κάποια χρόνια
φάνηκε κάτι να αλλάζει, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, κυριάρχησαν οι δυνάμεις της
φασιστικής ιδιοτέλειας και της φαυλότητας, αλλοτριώνοντας ακόμη και εκείνους
που υποτίθεται είχαν μια αριστερή
παιδεία. Έτσι, την σύντομη άνοιξη διαδέχθηκε ο βαρύς χειμώνας που το
ατομικιστικό επικράτησε έναντι του συλλογικού προτάγματος. Η κονόμα, το
ρουσφέτι και διαφθορά βρήκαν πρόσφορο έδαφος. Αντίθετα, εμείς οι τόσο λίγοι που
αντισταθήκαμε νικηθήκαμε και έτσι μια συλλογική προσπάθεια τελείωσε άδοξα.
Σε ατομικό λοιπόν συνεχίστηκε
ο αγώνας. Συνεχής ενημέρωση, με καθημερινή μελέτη όλου του νομοθετικού και διοικητικού
πλαισίου με στόχο τη γνώση, όχι μόνο των
θεμάτων που χειριζόμουνα, αλλά και των αντικειμένων ολόκληρης της Διεύθυνσης.
Καθημερινή ήταν ακόμη και η μελέτη της θεωρίας της Διοικητικής Επιστήμης, με
έμφαση στις Γενικές Αρχές που πρέπει να διέπουν τη σχέση Διοίκησης και διοικούμενου.
Μόνιμη επιδίωξή μου ήταν η θεωρητική κατάρτιση και η πρακτική γνώση, γι αυτό και μελετούσα ακόμη επιστημονικά κείμενα- ασυνήθιστο
φαινόμενο για έναν απόφοιτο Λυκείου! Για κάποιους θεωρείτο ότι διαπράττω «ύβριν»
αφού τολμούσα να αγγίξω τα ιερά και τα όσια των « πορφυρογέννητων».
Μια άλλη εκκρεμότητα
που είχα με τη συμβατική εκπαίδευση επιλύθηκε με τη λήψη πτυχίου Α.Ε.Ι. και
συνακόλουθα η μετάταξή μου στην Ανωτάτη
κατηγορία των δημοσίων υπαλλήλων.
Έτσι, το επαγγελματικό ταξίδι
μου που ξεκίνησε (πριν από 47 χρόνια)
από εργάτης γης, τερματίστηκε Ευδοκίμως σε
ηθικό επίπεδο, ενώ, οι οικονομικές απολαβές, «άστα να πάνε!» όπως θα έλεγε και η σύντροφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου