ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΥΚΑΣ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Μνήμη μας είναι τα παιδικά μας χρόνια. Η πρόταση αυτή επαληθεύεται πλήρως στην περίπτωση των πέντε  αδελφών, που ως παιδιά  περνούσαν τα καλοκαίρια  τους σε ένα κτήμα(Εκεί πίσω) και  σαν σημείο αναφοράς ήταν μια πεύκα. Πρόκειται για τα παιδιά: Βάσω, Σωτήρη, Κώστα, Στάθη και Γιώργη,  της οικογένειας του Χρήστου . Χριστοδουλόπουλου.

Γύρω λοιπόν από την πεύκα είχε στηθεί το νοικοκυριό. Μόνιμη κατασκευή ήταν το πλίθινο σπιτάκι 4Χ2 με το απαραίτητο χαγιάτι. Το σπιτάκι αυτό χρησιμοποιείτο περισσότερο σαν αποθήκη παρά  ως εξοχική κατοικία, αφού δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις ούτε μιας  υποτυπώδους κατοικίας.  Τα κρεβάτια ήταν φτιαγμένα  με  (σ) τρίποδα από κυπαρισσόξυλο ενώ το στρώμα ήταν αχυρένιο, ακριβέστερα από «βρωμιά». Μια φρατζιάτα από φτερίνα, συνέχεια του χαγιατιού, συγκρατούσε την πρωινή υγρασία. Τα πιο προνομιούχα κρεβάτια, καθώς και το τραπέζι, ήταν κάτω από μια πεύκα.

Τα βράδια, γύρω από την πεύκα ήταν όλος ο κόσμος μας: οι άνθρωποι, το άλογο με το γαϊδουράκι, το γουρούνι, ο σκύλος, τα κοτόπουλα και τα γατιά.  Αργότερα η συντροφιά των αδελφών άλλαξε αφού η Βάσω και ο Σωτήρης, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, εγκατέλειψαν το καλοκαιρινό μας στέκι. Έτσι τα τρία μικρότερα αδέλφια συνέχισαν τις καλοκαιρινές τους «διακοπές».

 Από πρωί κάθε ημέρα το πρόγραμμα περιλάμβανε αγροτικές δουλειές:  πότισμα, σκάλισμα, τρύγο κ.α. Το βράδυ έπρεπε όλα να είναι έτοιμα, η μεταφορά του νερού με τη βίκα,  η ετοιμασία για το πλούσιο βραδινό τραπέζι,  ντοματοσαλάτα δηλαδή, η εξεύρεση της  βραδινής τροφής των υπόλοιπων ζώων, το στρώσιμο των κρεβατιών με τις κουνουπιέρες. Για όλες τις δουλειές υπήρχε  άτυπη συμφωνία μεταξύ των τριών αδελφών, δεν έλειπε ωστόσο και η παραβίαση των όρων της συμφωνίας!. Από το πρωί λοιπόν ακολουθούσαμε ένα συγκεκριμένο ωράριο απασχόλησης, ενώ στον ελεύθερο χρόνο( μεσημέρια) πηγαίναμε για μπάνιο είτε στο πηγάδι είτε στη λαγκαδιά.

Τα βράδια οργανώναμε μουσικές βραδιές, τραγουδώντας χωρίς …αιδώ! Το μόνο μουσικό μέσο που υπήρχε  ήταν ένα γραμμόφωνο μιας γειτόνισσας.

Αν και η ζωή μας ήταν δύσκολη και κάθε μέρα υπήρχε ο κίνδυνος για σοβαρό τραυματισμό, δεν έλειπε το γέλιο, η χαρά, η ελπίδα και πάνω από όλα τ΄ όνειρο. Από μικρά παιδιά, μαζί με άλλα γειτονόπουλα κάναμε όνειρα για το μέλλον. Ανάμεσα μας και ο γνωστός στο πανελλήνιο καλλιτέχνης, ο Γιάννης Τζουανόπουλος, που από μικρός επεδίωκε το ανέφικτο.

Έτσι, με γεμάτες τις αποσκευές της μνήμης, πενήντα χρόνια μετά από την εγκατάλειψη του εξοχικού μας, και ύστερα από πρόταση του Κώστα, ξαναβρεθήκαμε κάτω από την ίδια πεύκα δύο βραδιές του Αυγούστου. Αν και από τότε  έχουν αλλάξει πολλά, ωστόσο η ελπίδα, η αισιοδοξία και τ΄ όνειρο δεν μας εγκατέλειψαν ακόμη.