Ως πολίτες του
λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου φαίνεται
να αγνοούμε τους συνανθρώπους μας που
κατοικούν σε ένα μεγάλο ή και στο μεγαλύτερο τμήμα του πλανήτη μας.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν ζουν , απλώς επιβιώνουν- όσοι
βεβαίως τα καταφέρνουν. Καταδικασμένοι
στον βασανιστικό καθημερινό αγώνα
για επιβίωση, στερούνται τα στοιχειώδη αγαθά, όπως νερό, φαγητό
καθαριότητα, κατοικία, ενώ οι αρρώστιες και οι θάνατοι αποτελούν καθημερινή εμπειρία.
Εξυπακούεται ότι το
σχολείο θεωρείται πολυτέλεια. Όταν ο άνθρωπος είναι εξαναγκασμένος να δίνει τη
μάχη της επιβίωσης όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν περιττά!.
Όμως, πριν από λίγες
ημέρες, είδα αναρτημένη στο ΦΒ και στη σελίδα του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου, φιλόλογου καθηγητή, μια
συγκλονιστική φωτογραφία. Εικονίζονται
δυο άνθρωποι, πατέρας και γιός. Ο πατέρας, ξυπόλυτος, με φθαρμένα ρούχα
και με έντονα τα σημάδια από τον καθημερινό σταυρό, καμαρώνει τον γιό του,
ντυμένο με τα γιορτινά του. Φοράει τήβεννο,
στολή που φέρουν οι διδάκτορες.
Τα εικονιζόμενα πρόσωπα
πρέπει να είναι, για όλους μας, τα φωτεινά εκείνα παραδείγματα αγωνιζομένων
ανθρώπων που υπερβαίνουν τα ανθρώπινα μέτρα. Ακόμη, μπορούμε να συμπεράνουμε
ότι ο αγώνας και η θυσία σε αυτούς τους ανθρώπους αποκτά νόημα και αληθινό
περιεχόμενο. Καλό θα ήταν η συγκεκριμένη
φωτογραφία να είχε τοποθετηθεί σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου