Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

 

Έχει επικρατήσει η άποψη ότι τα ιστορικά γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται, οι ειδικοί ωστόσο ισχυρίζονται ότι από την ιστορία μπορούμε να αντλήσουμε χρήσιμα συμπεράσματα, αν στο κάθε ιστορικό γεγονός εξετάσουμε το γενικότερο πλαίσιο που το δημιούργησε. Το ίδιο ισχύει και για, την πτώση της Πόλης, που σηματοδότησε το τέλος της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας. Το γεγονός αυτό, ήταν σημαντικό επειδή επηρέασε την παγκόσμια ιστορία αλλά καθοριστικό για τον ελληνισμό.

 Η βυζαντινή αυτοκρατορία, ουσιαστικά, είχε καταρρεύσει πριν από την τυπική οθωμανική κατάκτηση (29/5/1453). Πολλοί μελετητές συμφωνούν ότι  η πτώση της Πόλης, και συνακόλουθα, το τέλος του Βυζαντίου ήταν αναπόφευκτο, αφού το κράτος, πολλά χρόνια πριν,  βρισκόταν  σε μια πολύπλευρη κρίση, η οποία οδήγησε στην παρακμή. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία στις αρχές του 1400 απειλούταν από δύο κυρίως παράγοντες: Τον αυτοκαταστροφικό εαυτό της και την απειλή των Οθωμανών. Η δυναμική των δεύτερων ανακόπηκε αρχικά μετά την καταστροφική ήττα από τον Ταμερλάνο το 1402. Το Βυζάντιο όμως συνέχιζε να παρακμάζει και να συρρικνώνεται. Αντίθετα οι Οθωμανοί αναδιοργανώνονται και το καλοκαίρι του 1422 ο Μουράτ ο Β' πολιορκεί χωρίς επιτυχία την Κωνσταντινούπολη. Επιπλέον οι προσπάθειες του Ιωάννη του Η' για ένωση των εκκλησιών είχε φέρει αρνητικά αποτελέσματα στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας.

Από τη μελέτη του καθηγητή Γ. Β. Καββαδία( ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ, Ελληνικές Κοινωνίες και πολιτισμοί, το λυκόφως της βασιλεύουσας, Ι Τόμος, Α. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2005), αντλούμε χρήσιμες πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε στο Βυζάντιο, κατά την τελευταία περίοδο, πριν από το τέλος. Ο περιορισμένος χώρος μιας ανάρτησης δεν επιτρέπει εκτενή αναφορά στο θέμα. Για το λόγο αυτό σταχυολογούμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραθέματα από το βιβλίο του εν λόγω συγγραφέα, προκειμένου να σχηματίσουμε μια έστω και αμυδρή  εικόνα για την εξεταζόμενη υστεροβυζαντινή περίοδο.

«… Τη δημόσια εξουσία την ασκούσε ένα σώμα εμμίσθων λειτουργών-δημοσίων υπαλλήλων. Η δημόσια υπαλληλία ήταν οργανωμένη ιεραρχικά . Και δεν της έλειψε το και το γραφειοκρατικό πνεύμα με συνέπεια να παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη δυσκαμψία στην λειτουργία της. […]  Και είναι φυσικό μια τέτοια δημόσια διοίκηση να ν΄  αντιπροσωπεύει ένα υπέρμετρο  βάρος για την εθνική οικονομία, και παράλληλα  να αναπτύσσει ένα πνεύμα συντήρησης των «κεκτημένων» έτσι ώστε ν ΄ αποτελεί ακατανίκητη τροχοπέδη για κάθε μεταρρύθμιση, ανανέωση και πρόοδο. […] Από την άποψη των δημοσίων εσόδων  η κατάσταση γίνεται δυσχερής από τον πολλαπλασιασμό  του αριθμού των χαριστικίων ( φοροαπαλλαγές σε ισχυρές ομάδες). […] Η διαχείριση των δημοσίων εισοδημάτων, όχι μόνο υπέφερε οργανωτικά και λειτουργικά, αλλά στρεφόταν πολύ περισσότερο προς καταναλωτικές δαπάνες και μάλιστα υπέρογκες και σχεδόν καθόλου  προς παραγωγικές επενδύσεις. Ένα πολύ μεγάλο μέρος των δαπανών αυτών αφορούσε  τους μισθούς  των μισθοφόρων. […] Έτσι το κράτος  για να αντιμετωπίσει τα ελλείμματα επέβαλε φόρους  και ακόμα νόθευσε το νόσμισμα μειώνοντας  την περιεκτικότητα του υπέρπυρου  σε χρυσό! 

ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ: ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥ

 

Ιδιαίτερα, θετική, εντύπωση  μου προκάλεσε η εικόνα με τον Ευκλείδη  Τσακαλώτο να παίρνει το …..κολατσιό του, όπως ένας απλός, καθημερινός, συνάνθρωπος μας. Ταξίδεψε στη Ρίγα συνοδεύοντας τον Πρωθυπουργό στην Σύνοδο Κορυφής, προέβλεψε όμως φεύγοντας από το σπίτι να πάρει μαζί του… κολατσιό.Ο λόγος για τον αναπληρωτή υπουργό Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και επικεφαλής της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης, Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος μέσα στο C-130 άνοιξε το αλουμινόχαρτο και γευμάτισε ενώ παράλληλα συνομιλούσε με τον Αλέξη Τσίπρα.

 Αν σε αυτή την ταπεινή  εικόνα προσθέσουμε και τον ιδιαίτερα  μετρημένο πολιτικό του λόγο, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η δημόσια συμπεριφορά του σεμνού αυτού υπουργού συνάδει – κατά τη γνώμη μου, με το ήθος που οφείλει να διακρίνει την Αριστερά. Αντίθετα, πολλά κυβερνητικά στελέχη ή πρόσωπα με θεσμικό ρόλο, προκαλούν με τη στάση τους. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τέτοια πρόσωπα, όπως  τον υπερφίαλο  Γ. Βαρουφάκη, τον νεαρό κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον ….τηλεπαρουσιαστή  Αλ. Μητρόπουλο, την Α.Μ  Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον τηλεμαϊντανό Ρωμανιά, τον εκπρόσωπο της ….εργατιάς Δ. Τσουκαλά, και πολλούς άλλους , όπου μαζί  με τους …..συντρόφους της λαϊκής ακροδεξιάς του …αρχιστρατήγου Π. Καμένου, συγκροτούν έναν , κακής ποιότητας, περιφερόμενο θίασο.

 Όλοι αυτοί , καθημερινά, πιάνουν στασίδι σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, αναπαράγοντας έναν ξύλινο και αντιαισθητικό πολιτικό λόγο, ευπρόσδεκτο από πελάτες θεαμάτων, καταδικασμένο  όμως στη συνείδηση των πολιτών .

ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΚΡΑΤΟΥΣ

 

Με αφορμή   το γεγονός της υποδοχής των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας  με τιμές αρχηγού κράτους  και την περιφορά τους σε δημόσιο νοσοκομείο, επανήλθε το θέμα του χωρισμού της Εκκλησίας- Κράτους. Ο   Νίκος Φίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και ο   Χάρης Κονιδάρης, διευθυντής Τύπου της Αρχιεπισκοπής  παραθέτουν τις απόψεις τους   στην «Καθημερινή,  φ.17/05/2015» . Επειδή το θέμα έχει ευρύτερο ενδιαφέρον γι αυτό και το επέλεξα για την παρούσα ανάρτηση.   

Χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους
ΝΙΚΟΣ ΦΙΛΗΣ*

Με διάφορες αφορμές (όπως προσφάτως η υποδοχή των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας με τιμές αρχηγού κράτους και η περιφορά τους σε νοσοκομείο) επανέρχεται στην επικαιρότητα το θέμα του χωρισμού Εκκλησίας - Κράτους. Θα περίμενε κανείς ότι η οικονομική δυσπραγία θα υποβάθμιζε, έστω συγκυριακά, το ενδιαφέρον των πολιτών και τη σημασία του θέματος. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Σύμφωνα με δημοσκόπηση (εταιρεία KΑΠΑ Research για «Το Βήμα της Κυριακής», 12.4.2015), το 74,5% της κοινής γνώμης τάσσεται υπέρ του διαχωρισμού Εκκλησίας - Κράτους και μόνο ένα ποσοστό 19,7% διαφωνεί.

Επίσης, στην ίδια δημοσκόπηση, η πλειοψηφία της κοινής γνώμης θεωρεί πως ο ρόλος της Εκκλησίας έχει αποδυναμωθεί λόγω των εσφαλμένων επιλογών της στο παρελθόν.

Ολοένα και ευρύτερα συνειδητοποιείται ότι η κρίση δεν είναι στενά οικονομική, αλλά κρίση αξιών. Η υπέρβασή της οδηγεί σε αναζητήσεις για μια νέα συλλογική, λαϊκή κουλτούρα δημοκρατικών και ορθολογικών αξιών, με κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική αξιοπρέπεια, σεβασμό των δικαιωμάτων του πολίτη. Χωρίς μισαλλοδοξία!

Η χειραφέτηση της κοινωνίας από πλαστικά πρότυπα καταναλωτικού ευδαιμονισμού, αλλά και από ανορθολογικά προτάγματα, αναδεικνύεται αναγκαία συνθήκη για να θεμελιωθεί μια νέα πορεία της χώρας. Η ουσιαστική επανένταξη της Ελλάδας στην Ευρώπη δεν είναι εγχείρημα αυστηρά οικονομικό. Εχει ευρύτερες συμβολικές και ουσιαστικές διαστάσεις, σε μια περίοδο παγκόσμιας επέκτασης των διαφόρων θρησκευτικών φονταμενταλισμών.

Στα καθ’ ημάς, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η κρατικοποίηση της Εκκλησίας και ο θρησκευτικός χρωματισμός του κράτους, παρά τις συνθήκες εκκοσμίκευσης, παράγουν αναχρονιστικές συνδηλώσεις και εντάσεις στον δημόσιο βίο, που τελικώς βλάπτουν και τους δύο θεσμούς και απομακρύνουν πολιτισμικά τη χώρα από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η αναζήτηση των διακριτών ρόλων Εκκλησίας - Κράτους (ενόψει και της αναγκαίας συνταγματικής αναθεώρησης) είναι αντικείμενο της (συχνά αντιφατικής ή και επώδυνης) προσπάθειας εθνικής αυτογνωσίας, που δεν μπορεί να γίνεται με αξίωση «μετανοίας» και ποικίλους «αφορισμούς». Αντιθέτως πρέπει να εξελίσσεται μέσα στο δημοκρατικό πλαίσιο, στο οποίο αυτονοήτως εντάσσεται και ο σεβασμός της θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και ευρύτερα το κράτος δικαίου.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την «υπόθεση των ταυτοτήτων», διαπιστώνεται η διάψευση των καταστροφολογικών προφητειών, στις οποίες είχε επενδύσει κινδυνολογικά και διχαστικά η τότε εκκλησιαστική ηγεσία.

Σήμερα, όλοι ωριμότεροι, με πνεύμα καταλλαγής και δημοκρατική εγρήγορση, μπορούμε να προχωρήσουμε στα αναγκαία βήματα για τον εμπλουτισμό της ανοιχτής και δημοκρατικής ταυτότητας του σύγχρονου Ελληνα. Και συνιστά ευτυχή εξέλιξη η διακυβέρνηση της χώρας από ένα σχήμα που δεν βαρύνεται από αμαρτήματα, αγκυλώσεις και συμφέροντα του παρελθόντος. Από την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας που επιδιώκει την ειλικρινή συνεργασία με την Εκκλησία, στο μεγάλο έργο ανόρθωσης της χώρας και της κοινωνίας.

ΥΓ.: Οι σκηνές χάους που δημιουργήθηκαν την Παρασκευή στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Αγιος Σάββας», κατά την περιφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, καθώς εκατοντάδες προσκυνητές εισήλθαν στο νοσοκομείο, επιβεβαίωσαν τους φόβους και τις αντιρρήσεις μας γι’ αυτήν την πρακτική, που εγκαινιάσθηκε προχθές στη χώρα μας. Γιατροί και ασθενείς διαμαρτυρήθηκαν... Ο φυσικός χώρος του προσκυνήματος των λειψάνων είναι οι ναοί και όχι τα νοσοκομεία ή τα σχολεία.

* Ο κ. Νίκος Φίλης είναι δημοσιογράφος, βουλευτής της Α΄ Αθηνών και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ελλογα όντα που επιλέγουν ελεύθερα
ΧΑΡΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ*

Ας ξεκινήσουμε με το αυτονόητο. Σε μια κομβική για το σήμερα και το αύριο της πατρίδας στιγμή, με τη διαπραγμάτευση να βρίσκεται στο πλέον κρίσιμο σημείο της, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος κ. Νίκος Φίλης, με λόγο διχαστικό, επιλέγει συνειδητά να αναδείξει ως κυρίαρχο ζήτημα για την ελληνική κοινωνία αυτό της μεταφοράς του ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας στο εκκλησάκι του αντικαρκινικού νοσοκομείου «Αγιος Σάββας». Κίνηση που γι’ αυτόν συνιστά «εμπόριο λειψάνων... που παραπέμπει σε περιόδους Μεσαίωνα». Πολλά λόγια και κανένας λόγος από έναν διαπρύσιο κήρυκα του δήθεν ορθού λόγου. Δηλαδή, ενός επαρχιώτικου ορθολογισμού α λα γκρεκ που πιθηκίζει λογικές άλλων κοινωνιών, οι οποίες έχουν χτιστεί με διαφορετικά υλικά και έχουν διαφορετική ιστορία.

Ο ορθολογισμός από τη φύση του δεν εμπεριέχει συναισθηματικές εξάρσεις και άρα δεν καταφεύγει στην εύκολη και φτηνή χλεύη του συναισθήματος των άλλων. Ούτε κουβαλά βαριές ιδεοληψίες ούτε κοντόφθαλμος και μικρόψυχος είναι και άρα δεν ειρωνεύεται, δεν υβρίζει, δεν προσβάλλει.

Και σαφέστατα δεν είναι καθεστωτικός. Δεν ορίζει το «σωστό» και το «λάθος», ούτε παραμετροποιεί κατά το δοκούν τα όρια συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, όπως είναι η θρησκευτική ελευθερία. Ούτε εξουσιαστικός είναι, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε παραδόσεις και ιδιοπροσωπίες που κουβαλά το ελληνικό έθνος, ως πολύτιμη παρακαταθήκη, εδώ και αιώνες.

Ο κ. Φίλης θεωρεί ότι μόνον αυτός (και όσοι φυσικά συμφωνούν μαζί του) κατέχει την απόλυτη αλήθεια και γι’ αυτό, όχι μόνο δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει ο ίδιος τους ασθενείς που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο εάν επιθυμούν ή όχι τη μεταφορά του ιερού λειψάνου, αλλά, ουσιαστικά, διακωμωδεί την πίστη τους και απαξιώνει, ως ειδωλολατρική και διανοητικά ευτελή, την προσδοκία του θαύματος. Η λαϊκή θρησκευτικότητα και οι εκφάνσεις της αποτελούν για τον κ. Φίλη αμάρτημα μέγα, το οποίο μόνον οι «θυσίες» στον βωμό ενός δήθεν αριστερού αντικληρικαλισμού μπορούν να θεραπεύσουν.

Φάρμακα, όχι κερί

Οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που, κατά χιλιάδες, συρρέουν στην Αγία Βαρβάρα και υπομονετικά περιμένουν ώρες πολλές για να προσκυνήσουν και επιλέγουν, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, να αγοράζουν με τον οβολό τους, όχι κερί για την Αγία, αλλά φάρμακα για τους συνανθρώπους μας, που ούτε αυτά έχουν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν, είναι, στη λογική του κ. Φίλη, άβουλο πόπολο στα χέρια πονηρών κληρικών που εμπορεύονται την ελπίδα. Οχι έλλογα όντα που επιλέγουν ελεύθερα να αναπτύσσουν τη θρησκευτική τους συνείδηση και να λατρεύουν τον Θεό με όποιον τρόπο αισθάνονται.

Και οι συμπολίτες μας που νοσηλεύονται στον «Αγιο Σάββα» και δοκιμάζονται, διαλεγόμενοι με τον φόβο του θανάτου, απλά μελλοθάνατοι, για τους οποίους η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε, απελπισμένοι που προσφεύγουν στην προσκύνηση των «ειδώλων». Οχι ψυχές που με την πίστη τους ζητούν ανακούφιση από τον πόνο και γαλήνη.

Αλήθεια, αυτή η προσέγγιση επιδιώκει να χαρακτηρίζεται προοδευτική και «προχωρημένη»; Ή μήπως «χρωματίζεται» από το πιο πυκνό σκοτάδι ενός ιδεολογικού μεσαίωνα, που επιχειρεί να κάψει στην πυρά του οτιδήποτε αντίθετο με τις παραδοχές του, οι οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, συνιστούν ένα ιδιόμορφο «ευαγγέλιο»;

Καμία κοινωνία δεν προχωράει μπροστά, ιδιαίτερα σε συλλογικούς σχηματισμούς, όπως είναι η Ευρώπη, μηρυκάζοντας πολυκαιρισμένες καραμέλες ξένης κοπής και ευτελίζοντας δομικά στοιχεία της ταυτότητάς της.

Το χώμα που πατάμε δεν το φτύνουμε και τις αρχές που συνθέτουν την ιδιοπροσωπία μας δεν τις αποκαθηλώνουμε χάριν μιας ξεπερασμένης και βαθύτατα λαϊκιστικής ρητορικής. Πράγματα απλά για τους «πνευματικά καθυστερημένους» πιστούς, αλλά δυσνόητα για όσους προσκυνούν το μηδέν και απεχθάνονται το άπειρο.

* Ο κ. Χάρης Κονιδάρης είναι διευθυντής Τύπου, Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΣΤΑΘΕΙΣΑ ΕΡΤ Ο ΛΟΓΟΣ

Με αφορμή την ψήφιση του ν/σ για την ΕΡΤ βρήκα ένα, νομίζω, ενδιαφέρον άρθρο για την υπό λειτουργία ΕΡΤ. Επειδή πολλοί από μας υποψιαζόμαστε τι συνέβαινε στη δημόσια τηλεόραση και επειδή όλοι μας είμαστε υποχρεωτικά χρηματοδότες της κρατικής ραδιοτηλεόρασης, δικαιούμαστε και , γιατί όχι, υποχρεούμαστε να διατυπώνουμε την άποψή μας για τη δημόσια τηλεόραση. Το παρακάτω επώνυμο άρθρο το υιοθετώ πλήρως και το αναδημοσιεύω.

Δεν το πολυπίστευα, εδώ που τα λέμε· αλλά περίμενα με κάποια αγωνία να δω τι σόι ΕΡΤ θα φτιάξει η αριστερή διακυβέρνηση. Πόσο εννοούσε δηλαδή όλα όσα έλεγε από τη Μεταπολίτευση και μετά για ένα ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό που θα είναι δημόσιος και όχι κρατικός-κομματικός και θα έχει σκοπό να ενημερώνει και να ψυχαγωγεί όλους. Και τους φίλους και τους εχθρούς.

Περίμενα, αρχικά, να κοπεί μαχαίρι η όποια διάθεση των υπουργών και των Καλφαγιάννηδων να παίξουν ρόλο στη νέα πραγματικότητα. Νόμιζα ότι πέρασε η εποχή που θα μπορούσε οποιοσδήποτε να διοικεί ή να διορίζει με το έτσι θέλω. Αντίθετα, θα έπρεπε η ιεραρχία να ξεκινάει από ανοιχτή διαδικασία και οι επιλογές του Δ.Σ. να γίνονται από πρόσωπα «κοινής αποδοχής» που θα τα εγκρίνει το 70% των βουλευτών για συγκεκριμένη θητεία. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι μέσα κι έξω από τα κόμματα, άσχετα αν κανείς δεν τους ψάχνει γιατί δεν βολεύουν.

Περίμενα, επίσης, να γίνουν οι προσλήψεις με καθαρά επαγγελματικά κριτήρια και να στηθούν οι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί με ιδιωτικοοικονομικές προδιαγραφές ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν ανταγωνιστικά. Αυτό θα σήμαινε ότι κανένας δεν θα είχε απαίτηση πρόσληψης είτε επειδή διαθέτει προϋπηρεσία στην παλιά ΕΡΤ είτε γιατί έχει μόρια είτε επειδή είναι κολλητός κάποιου είτε επειδή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ - όπως είπε τις προάλλες ο Στάθης Παναγούλης. Περίμενα, δηλαδή, το πράγμα να ξεκινήσει από την αρχή. Το Δ.Σ. της νέας εταιρείας να προσλάβει τους διευθυντές Τηλεόρασης, Ραδιοφωνίας και Ειδήσεων, αυτοί με τη σειρά τους να στελεχώσουν με τα δικά τους κριτήρια τα νέα Μέσα κι από κει και πέρα ν’ αρχίσουν να παίρνουν τους αναγκαίους, όχι μέσω... ΑΣΕΠ, αλλά με βάση ουσιαστικά προσόντα και με συμβάσεις ενός χρόνου - όσο διαρκεί η ραδιοτηλεοπτική σεζόν. Ετσι ο καθένας θα δοκιμαζόταν, και αν κρινόταν ακατάλληλος θα απομακρυνόταν και στη θέση του θα πήγαινε άλλος.

Περίμενα, με λίγα λόγια, έναν τρόπο λειτουργίας όπως την εποχή του Παν Παν και του Αγγελου Στάγκου, όταν μέχρι το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 υπήρχε (παρά τα προβλήματα δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και λειτουργίας πολλών) μια ομάδα από αποτελεσματικά άτομα, ιεραρχία με διακριτούς ρόλους, ανεξαρτησία δράσης και δραστηριότητες που έφερναν έσοδα. Οταν ανέλαβα συντονιστής στην ΕΡΑ Σπορ ποτέ και κανείς δεν έκανε την παραμικρή παρέμβαση στη δουλειά μου, παρά τις πιέσεις, όπως κανένας δεν μου ζήτησε να πάρω τον τάδε ή τον δείνα κολλητό του. Αντίθετα, δέχτηκαν τις εισηγήσεις μου και ήρθαν δημοσιογράφοι από την ελεύθερη αγορά, με αποτέλεσμα να φτιαχτεί ένα πρόγραμμα που απέφυγε τις τρικλοποδιές των βολεμένων, απογειώθηκε, ανταγωνίστηκε στα ίσια τα ιδιωτικά αθλητικά ραδιόφωνα κι έφτασε να φέρνει διαφημιστικά έσοδα 5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο σε μια εταιρεία που είχε μάθει μόνο να ξοδεύει, χωρίς να δίνει λογαριασμό!

Περίμενα να υπάρχει έτοιμο ένα σοβαρό οργανόγραμμα, χωρίς υπερβολικούς άχρηστους-αργόσχολους υπαλλήλους, δημοσιογράφους και παραγωγούς, που ο ένας να βλέπει τσόντα την ώρα της δουλειάς, ο άλλος να έρχεται και να σου λέει... «εγώ είμαι συνδικαλιστής και δεν προλαβαίνω να δουλεύω» κι ο τρίτος να παραγοντίζει κόβοντας βόλτες στους διαδρόμους με ύφος πλανητάρχη, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είχε μείνει στο χωριό του επειδή στην πραγματικότητα δεν ήξερε να κάνει τίποτα!

Αυτή τη βδομάδα μάθαμε ότι διευθυντής ειδήσεων αναλαμβάνει ο διευθυντής σύνταξης της «Αυγής»! Πριν ξεκινήσει δηλαδή η άλλη ΕΡΤ, μπήκε η ταφόπλακα. Η νοοτροπία παραμένει ίδια. Οσα διάφοροι είχαν καταγγείλει ως αντιπολίτευση, κάνουν τα ίδια τώρα που έγιναν κυβέρνηση. Η κομματική σαβούρα θα αρχίσει σιγά σιγά να φορτώνεται στο καράβι επειδή έχει αποκτήσει «δικαιώματα» ως «διωκόμενη» της παλιάς κατάστασης.

Σε γενικές γραμμές, αυτό το πράγμα που στήνεται στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής αντιγράφει την παλιά αποτυχημένη συνταγή, είναι μία από τα ίδια, κατώτερο των περιστάσεων, είκοσι χρόνια πίσω από τις απαιτήσεις της εποχής και φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να βολέψει εκείνους που ήδη άρχισαν να λένε τρίβοντας τα χέρια τους ότι «ένα χιλιοδιακοσαρικάκι θα το παίρνουμε», χωρίς να υπολογίζουν ποιος και κυρίως γιατί θα το πληρώνει...

ΥΓ. Ενα από τα πρώτα βιολιά (και) της νέας ΕΡΤ έχει γνωστό (δι)άσημο ποιητή τύπου Φανφάρα, ο οποίος προορίζεται για καλό πόστο. Μόλις το έμαθε κάποιος από τη σημερινή ΝΕΡΙΤ ζήτησε να του κάνει αφιέρωμα, προφανώς για να πιάσει την απαραίτητη άκρη και στο νέο μαγαζί! Είπατε κάτι;

Συντάκτης: 

Νίκος Ασημακόπουλος  Εφημερίδα Συντακτών 10/05//2015