ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τα κάλαντα που προήλθαν από τις Βυζαντινές Καλένδες ανάγονται, κατά τύπο και όχι βεβαίως κατά περιεχόμενο, από το γνωστό έθιμο των αρχαίων Ελλήνων της Ερεστώνης.


Λαογραφία
Στίχοι της πιο συνηθισμένης εκδοχής (αστικά κάλαντα).

Καλήν εσπέραν άρχοντες,
αν είναι ορισμός σας,
Χριστού τη Θεία γέννηση,
να πω στ' αρχοντικό σας.


Χριστός γεννάται σήμερον,
εν Βηθλεέμ τη πόλη,
οι ουρανοί αγάλλονται,
χαίρεται η φύσης όλη.


Εν τω σπηλαίω τίκτεται,
εν φάτνη των αλόγων,
ο βασιλεύς των ουρανών,
και ποιητής των όλων.


Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι,
το Δόξα εν υψίστης,
και τούτο άξιον εστί,
η των ποιμένων πίστης.


Εκ της Περσίας έρχονται,
τρεις μάγοι με τα δώρα,
άστρο λαμπρό τους οδηγεί,
χωρίς να λείψει ώρα.


Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ,
με πόθο ερωτούσι,
πού εγεννήθει ο Χριστός,
να πάν να τον ευρώσι.


Τα κάλαντα ψάλλονται κυρίως από παιδιά μέχρι ορισμένου ορίου ηλικίας (14-15 ετών) αλλά και από ώριμους άνδρες, είτε μεμονωμένα είτε κατά ομάδες που περιέρχονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων (φυσαρμόνικας, ακορντεόν, τύμπανου κλπ).

Κύριος σκοπός των τραγουδιών αυτών είναι μετά τις αποδιδόμενες ευχές τα "Χρόνια Πολλά" το φιλοδώρημα είτε σε χρήματα (σήμερα) είτε σε προϊόντα (παλαιότερα). Σχετική με αυτό είναι και η παρασκευή "κουλούρας" ονομαζόμενη "κολλίκι" (Βέροια) ή "κουλιαντίνα" (Σιάτιστα) και εξ αυτών οι φέροντες αυτά ονομάζονται "Κουλουράδες" ή "Φωτάδες".

Τα κάλαντα ξεκινούν κυρίως με χαιρετισμό στη συνέχεια αναγγέλλουν τη μεγάλη χριστιανική εορτή που φθάνει και καταλήγουν σε ευχές. Χαρακτηριστικό σημείο είναι η γλώσσα στην οποία αυτά ψάλλονται, στη καθαρεύουσα, καταδηλούντα την άμεση καταγωγή τους από τους Βυζαντινούς χρόνους τις Καλένδες του Ιανουαρίου που γιορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα.

Ο μεγάλος αριθμός των διαφόρων παραλλαγών εξανάγκασε να διακρίνονται αυτά σε εθνικά ή αστικα και στα τοπικά ή παραδοσιακά (κατά περιοχή). Στα χριστουγεννιάτικα κάλαντα έχουν καταμετρηθεί περισσότερες από τριάντα παραλλαγές μόνο στον Ελλαδικό χώρο. Σήμερα εκτός των παραπάνω έχουν εισαχθεί και διάφορα αγγλοσαξωνικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, μερικά των οποίων έχουν και μεταγλωττιστεί στην ελληνική που δυστυχώς τείνουν να υπεκαλύψουν τα παραδοσιακά.

Επίσης και η ημέρα που ψάλλονται τα κάλαντα σε ορισμένες περιοχές ονομάζονται "Κάλαντα" (Κόλιντα, Κόλεντας, Κόλιαντας) με εξαίρεση τη νήσο Μήλο που ψέλνονταν μόνο τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, συντασσόμενα κάθε φορά νέα κάλαντα, με τα οποία όμως ζητούσαν οικονομική συνδρομή για κάποιο κοινωνικό σκοπό (πχ ανέγερση ή επιδιόρθωση ναού) δίδοντας και συμβουλές προς τους άρχοντες η παρατηρήσεις με σκωπτικό χαρακτήρα. Τέτοιες είναι και οι σχετικές "μαντινάδες" της Κρήτης ή "κοτσάκια" της Νάξου με σκωπτικό χαρακτήρα που ψάλλονται ως "κάλαντα".

Πολλές φορές όταν δεν υπήρχε φιλοδώρημα ή ήταν ευτελές τότε τα παιδιά συνέχιζαν έξω από την οικία κάλαντα σκωπτικά επαναλαμβανόμενα:
«Αφέντη μου στη κάπα σου χίλιες χιλιάδες ψείρες,
άλλες γεννούν, άλλες κλωσούν κι άλλες αυγά μαζώνουν!»



ΠΗΓΗ:ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ

ΛΕΞΗ «Χριστούγεννο» είναι δύο λέξεις: «Χριστός» που είναι ο Χριστός και «γέννο» που είναι το γένι.
Το Χριστούγεννο είναι του Χριστού το γένι που το γιορτάζουμε οι χριστιανοί, στις 25 Δεκεμβρίου. Τότε γεννήθηκε ο Χριστός και ήταν μωρό ακόμα και δεν είχε γένι γιατί τα μωρά δεν έχουν γένια και μετά που μεγάλωσε έβγαλε γένια και γι' αυτό τον σταύρωσαν.
Και τον σταύρωσαν το Πάσχα, οπότε το Χριστούγεννο, δηλαδή του Χριστού το γένι, έπρεπε να το γιορτάζουμε το Πάσχα, αλλά κάποιος έκανε λάθος και ανακατέψανε το Χριστούγεννο με το Πάσχα και τα γιορτάζουμε ανάποδα. Κι αυτός που έκανε το λάθος ήτανε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γι' αυτό του κόψανε το κεφάλι. Και το γένι.

ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ γεννήθηκε ο Χριστός. Πριν γεννηθεί ο Χριστός, η μαμά του κι ο μπαμπάς του τρέχανε από 'δώ κι από 'κεί γιατί τους κυνήγαγε ένας Ηρώδης. H μαμά του Χριστού ήταν η μαμά του, αλλά ο μπαμπάς του Χριστού δεν ήταν ο μπαμπάς του. Μπαμπάς του ήταν ένας κρίνος. H μαμά του Χριστού λεγότανε ή Μαρία ή ’ννα ή Βίβιαν. Τον μπαμπά του Χριστού - όχι ο κρίνος, ο άλλος - μας είπε πώς τον λέγανε η θρησκευτικού, αλλά τώρα δεν θυμάμαι και το βιβλίο Θρησκευτικών το ξέχασα σπίτι.

KI OTAN O ΗΡΩΔΗΣ είπε θα τους σκοτώσει τα παιδιά, όλοι οι γονείς πολύ στενοχωρήθηκαν, γιατί, όσο να 'ναι, κάνανε τόσο κόπο να τα φτιάξουνε. Γι' αυτό και άρχισαν να τα κρύβουνε και έτσι βρέθηκε ο Χριστός στον στάβλο. Δηλαδή δεν βρέθηκε στον στάβλο, γιατί δεν είχε γεννηθεί ακόμα. H μαμά του πήγε εκεί με τον μπαμπά του - όχι τον κρίνο - να τον γεννήσει. Και μέσα στον στάβλο ήτανε ζεστά, φιλόξενα και πολύ βρώμικα. Είχε πρόβατα, κατσίκες, αρνάκια και γουρούνες που τους φέρθηκαν άψογα. Κι επειδή ήτανε εν πάχνη των αλόγων είχε και άλογα που τα ξέχασα, γιατί το Θρησκευτικών το άφησα σπίτι.

Και μετά έκανε η μαμά του Χριστού μια γέννηση και γέννησε τον Χριστό και οι ουρανοί αγάλλονται. Και ήρθε ένα αστέρι από 'κεί ψηλά κι έδειξε, με το δάχτυλο, την εν πάχνη των αλόγων και είπε «να, εδώ γεννήθηκε ο Χριστός». Και καλά που εκείνη την ώρα κοιμότανε ο Ηρώδης γιατί το άστρο λαμπρό θα το έκαιγε το μωρό.

Και έτσι το μάθανε οι τρεις μάγοι με τα δώρα. H θρησκευτικού με λέει νευρωτικό, αλλά λέω εγώ τώρα: Πώς το μάθανε οι τρεις μάγοι στου διαόλου τη μάνα και ο ηλίθιος ο Ηρώδης χαμπάρι δεν πήρε; Τέλος πάντων, οι τρεις μάγοι ήτανε τρεις. Ο Βαλτάσαρ, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ. Και πήγανε την επίσκεψη. Και για να μην την πάνε με άδεια χέρια, πήρανε μαζί τους χρυσό, σμύρνα και ο Λίβανος. Και μπήκανε μέσα εν πάχνη, δηλαδή στον στάβλο. Και όταν είδε η μαμά του Χριστού τον χρυσό, σμύρνα και τον Λίβανο μουρμούρισε:

- «Ψωμί δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη».

ΓΙΑΤΙ ΨΩΜΙ δεν είχανε να φάνε και οι τρεις μάγοι δεν φέρανε ραπανάκια. Αλλά ο μπαμπάς - όχι ο κρίνος - τη μάλωσε και της είπε: «Δεν είναι ευγενικό, ας τα πάρουμε τώρα και μετά τα κάνουμε δώρο σε τίποτα άσχετους». Και μετά έπεσαν όλοι και προσκύνησαν το μωρό γονατιστοί. Πώς ακριβώς γονάτισαν οι γουρούνες δεν θυμάμαι, γιατί άφησα το Θρησκευτικών σπίτι. Κι άρχισαν όλοι μαζί, χαρούμενοι, να τραγουδάνε τα κάλαντα και οι Ιουδαίοι φωνάζανε «δώσαμε, δώσαμε!»

Αυτά μας είπανε στο σχολείο, αυτά σας λέω. Κι εγώ υπάλληλος είμαι κι άμα τα κάνω τα γράμματα πιο μεγάλα θα μου φτουρήσει η έκθεση τρεις σελίδες και να 'χετε όλοι χρόνια πολλά, υγεία, χαρά, ευτυχία και κάτι άλλο που δεν το θυμάμαι γιατί ξέχασα το Θρησκευτικών σπίτι και γενικά Καλό Χριστούγεννο σε όλον τον πλανήτη Κρύπτον!
Από την εκθεση της"μαθήτριας" Έλενας Ακρίτα
Για την αντιγραφή Σ.Χ.Χ. ΜΑΚΡΙΣΙΑ Ν. ΗΛΕΙΑΣ

ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Η "ανάληψη πολιτικής ευθύνης" από τον πρωθυπουργό στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος (16/12/2008),κατά τη γνώμη μου, δε σημαίνει τίποτε, εφόσον δεν είχαν προηγηθεί ή έστω δεν συνοδεύτηκε από συγκεκριμένες πράξεις. Όπως :
- Άμεση απομάκρυνση όλων των εμπλεκομένων υπουργών, υφυπουργών, Γενικών Γραμματέων, Προέδρων, μελών Δ.Σ. από τη θέση τους ,αφού ο διορισμό τους έχει γίνει από την παρούσα κυβέρνηση.
- Παραπομπή όλων των παραπάνω (Μη πολιτικών) στελεχών στον αρμόδιο Εισαγγελέα ( Ανεξάρτητα από την αυτεπάγγελτη έρευνα που διεξάγεται από τους Εισαγγελείς), για ποινικά αδικήματα που έχουν διαπράξει.
- Διαγραφή από τα κομματικά όργανα και αποκλεισμό από τα ψηφοδέλτια στις μελλοντικές εκλογικές διαδικασίες όλων των πολιτικών προσώπων.
- Άνοιγμα όλων των τραπεζικών λογαριασμών.
- Πειθαρχική δίωξη όλων των υπηρεσιακών παραγόντων μ ε το ερώτημα της οριστικής παύσης ( ΑΠΟΛΥΣΗ) από την υπηρεσία τους , για τα διαπραχθέντα πειθαρχικά αδικήματα.
- Ψήφιση νόμου , παρόμοιο με εκείνον που επί ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε για τη λεγόμενη βασιλική περιουσία, προκειμένου όλη η δημόσια περιουσία να ΕΠΙΣΡΑΦΕΙ στο δημόσιο .
Εφόσον τίποτε δε συνέβη από τα παραπάνω, δικαιούμαστε όλοι εμείς, που κάθε φορά πληρώνουμε τις επιλογές των παραπλανημένων υπουργών , να αξιώνουμε τα αυτονόητα: ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.
ΣΤΑΘΗΣ. Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΑΚΡΙΣΙΑ Ν. ΗΛΕΙΑΣ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΡΠΑΡΧΤΗ

Στο γενικό χαμό των ημερών ,μια άλλου είδους πρόκληση, πέρασε απαρατήρητη.
Ο πρωθυπουργός, σε τηλεοπτικό μήνυμά του, ανακοίνωσε την οικονομική ενίσχυση των πληγέντων επαγγελματιών- επιχειρηματιών, από τα επεισόδια των τελευταίων ημερών. Ως εδώ όλα καλά.
Ακολούθησε, αμέσως μετά, η εξειδίκευση των οικονομικών μέτρων από τον υπουργό οικονομικών.
Ανακοίνωσε ότι τη διαπίστωση, την εκτίμηση της ζημιάς, και το ύψος της αποζημίωσης, θα την κάνει επιτροπή, προφανώς κατά νομό, αποτελούμενη από:
Έναν εκπρόσωπο του εμπορικού επιμελητηρίου, έναν εκπρόσωπο του εμπορικού συλλόγου και έναν υπάλληλο του υπ. Οικονομικών.
Δηλαδή, θα αποφασίσουν οι αιρετοί εκπρόσωποι των εμπόρων και επαγγελματιών, ακόμα και αν διαφωνήσει ο υπάλληλος του υπ. Οικονομικών, για τα μέλη τους(ψηφοφόρους) αν:

-Έχουν υποστεί ζημιά.

-Το κόστος αποκατάστασης.

-Τη δικαιούμενη αποζημίωση.

Ελάχιστη αποζημίωση 10.000 ευρώ και το ύψος της ενίσχυσης μέχρι 200.000 ευρώ.
Πότε άλλοτε έχει ξανασυμβεί αυτό, οι πληγέντες, από οποιαδήποτε αιτία, να αποφασίζουν οι ίδιοι για τα χρήματα που θα πάρουν. Δηλαδή Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει!
Αν καταστραφεί η αγροτική παραγωγή, συγκροτούν πρωτοβάθμιες, δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες επιτροπές, με αυστηρότατους ελέγχους. Τα ίδιο για καταστροφές από σεισμούς, πλημμύρες κλπ.
Ο υπουργός οικονομικών, δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν, (Τεχνικούς, οικονομολόγους, στελέχη της Τράπεζας Ελλάδας), παρά μόνο στους ενδιαφερόμενους.

Ο ίδιος δε μοίρασε τα τριχίλιαρα πέρυσι μετά τις φωτιές( προεκλογικά) και τώρα διαπίστωσε παρανομίες, και ζητάει την επιστροφή τους,ενώ για την αποκατάσταση των κατοικιών στους πυρόπληκτους της Ηλείας, ζητάει να του προσκομίσουν τίτλους κυριότητας με ……. Χρυσόβουλα.
Αν ο υπουργός οικονομικών μοίραζε δικά του χρήματα, ας τα έδινε όπως ήθελε.
Τη στιγμή όμως που μοιράζει ΚΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ χρήματα, οφείλει να τηρεί τους κανόνες, που το υπουργείο του έχει θεσπίσει για όλους τους κοινούς θνητούς.
Διαφορετικά να τους αλλάξει και να ισχύουν για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες τα ίδια.
Μήπως τελικά από την καταστροφή πάμε σε μια άλλη αρπαχτή;

ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΥΓΙΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Αθηνα Σάββατο 6/12/2008.

Νεκρός από σφαίρα αστυνομικού ο 15 χρονος Αλέξανδρος.



Το Μικρό Αγόρι Αθήνα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ξέρω, θα πεις,
ποιός νοιάζεται για τη θλίψη σου
και πόσο έχει δικαίωμα να θλίβεται ένας συνεργός;

Διότι το ξέρω κι εγώ
ότι η σφαίρα που σκότωσε το μικρό αγόρι
έχει ένα μόριο από τον εαυτό μου.
Ναι, είναι το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό,
αλλά αυτό δεν αναιρεί τη δολοφονική τροχιά του
ούτε την ευθύνη μου.

Είναι το μόριο που γέννησε
η ανοχή μου στην προϊούσα σήψη.

Είναι το μόριο που δημιούργησε
η ελλειμματική μου αντίσταση στην αδράνεια
την οποία επιζητούσαν για να οικοδομήσουν
τον κτηνώδη κόσμο τους.

Είναι το μόριο που υπήρξε από την αδυναμία μου
να πολεμήσω τα κυρίαρχα όπλα τους,
το φόβο και την ανασφάλεια.

Είναι το μόριο που οικοδόμησε αυτό το περιβάλλον,
του οποίου δημιουργήματα είναι οι θύτες,
τα θύματα σημερινά κι αυριανά,
τα μικρά αγόρια και κορίτσια,
οι χιλιάδες άνεργοι, οι αδύναμοι,
οι μη έχοντες, μη περιθαλπόμενοι,
οι γέροντες, οι άρρωστοι, οι ανασφαλείς,
οι καταθλιπτικοί, οι ανεχόμενοι
και κυρίως απέλπιδες.

Μην αναρωτηθείς τι ζητούν αυτά
τα πανέμορφα παιδιά στους δρόμους
τώρα που δεν έχουν νόημα συγνώμες
και ενοχικά βουρκωμένα μάτια.

Άκουσα παιδικές φωνές σε ώριμα τραγούδια
σαρωτικά που διαπερνούν τη θλίψη.

Οι γροθιές διεκδίκησης
οι ανάσες ζωογόνες
οι δρόμοι φωτεινοί
και κυρίως ανθρώπινοι.

Και μη με συμπονέσεις.
Απλά πάρε τα λόγια μου στο δισάκι σου
κι εξαργύρωσε την πείρα μου
στους αγώνες των αυριανών ημερών.

Γιώργος Δουατζής
Τους στίχους αυτούς μου τους έστειλε ο φίλος Τάκης Μπολαλάς. Τον ευχαριστώ

ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ. ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

Είναι γνωστό ότι στα χωριά μας το καφενείο είναι ένα ανδροκρατούμενο στέκι, όπου συζητούνται και αναλύονται –εκτός των τετριμμένων- πολύ σημαντικά,πολιτικά πολιτιστικά, κοινωνικά, ακόμη και φιλοσοφικά ζητήματα.
Ανεξάρτητα από τον τρόπο και τον τόνο του διαλόγου, σκέψεις, ιδέες, προτάσεις για όλα τα επίκαιρα και όχι μόνο φλέγοντα προβλήματα.
Εκεί ξεχωρίζει κανείς τον πολίτη από το άτομο-ιδιώτη. Τα ενδιαφέροντα του τελευταίου αρχίζουν και τελειώνουν στον εαυτόν του.
Ο φίλος, αγρότης στο επάγγελμα, είναι ένας μαχητής της ζωής,παλεύει –όπως και πολλοί αγρότες- να τα βγάλει πέρα στις δύσκολες οικονομικές συνθήκες.
Δεν του έχει χαριστεί τίποτα στη ζωή, όμως, παρά τον καθημερινό αγώνα, είναι σκεπτόμενος πολίτης, ευαίσθητος, αλληλέγγυος με τους συνανθρώπους, παρακολουθεί με ενδιαφέρον όλα τα πράγματα και,όταν αυτό είναι εφικτό συμμετέχει με άποψη στα «κοινά».
Κάποιο βραδάκι ήρθε στην παρέα μας και ένας γνωστός.
Νέος σχεδόν, συνταξιούχος μιας από τις μεγαλύτερες Δ.Ε.Κ.Ο,με καλή σύνταξη, χρόνο ελεύθερο, με καλές για την εποχή του σπουδές, όμως από το λίγο χρόνο που κράτησε η κουβέντα μας,διαπίστωσα ότι όλο το ενδιαφέρον του στράφηκε μόνο στον εαυτόν του και στην καλοπέρασή του!.
Τι και αν υπάρχουν άνεργοι, ασθενείς που δεν καταφέρνουν να βρουν ένα χειρουργικό κρεβάτι, παιδιά, χωρίς δημόσια και δωρεάν παιδεία, αγρότες χωρίς σοδιά.
ΤΊ κι αν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χάρισε η κυβέρνηση στη μονή Βατοπεδίου Α,Ε,. Όλα τούτα ετούτα του είναι αδιάφορα!!!
Το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι για αυτόν και τα άτομα σαν αυτόν, είναι «Ο ΚΥΡ ΠΑΝΤΕΛΗΣ» του Πάνου Τζαβέλα.



Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις κατάστημα κάπου στη γη
πουλάς εμπόρευμα, βγάζεις λεφτά
πολλά λεφτά, πολλά λεφτά
Τις Κυριακές πρωί στην εκκλησιά
σταυροκοπιέσε στην Παναγιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έχεις και σύζυγο, κόρη, παιδί
μοντέρνα έπιπλα, έγχρωμη TV,
τρως τροφή πνευματική.
Μακρυά από κόμματα μην βρεις μπελά,
"Πατρίς,θρησκεία και φαμελιά"

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
τι κι αν πεθαίνουνε πάνω στη γη
χιλιάδες άνθρωποι, χωρίς ψωμί,
μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι.
Ο γιος σου μοναχά να 'ναι καλά
ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά.

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
σκεύρωσες, σάπισες στο μαγαζί
τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
για τη δραχμή, για το πετσί
δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως
μα εσύ στο κουφάρι σου κλεισμένος εντός.

Ξέρεις πως δώσανε κυρ-Παντελή
άλλοι τα νιάτα τους και τη ζωή
να γίνει τ' όνειρο φέτα ψωμί
να φας και ' συ κυρ-Παντελή;

Κι εσύ τι έδωσες κυρ-Παντελή;
πες μας τι έκανες σ' αυτή τη γη;
πες μας τι άφησες κληρονομιά
που να εμπνέει τη νέα γενιά

Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή
έντρομ, άβουλε συ φασουλή
βρώμισες τ' όνειρο και την ψυχή
άδειο πετσί χωρίς πνοή.

Έντιμοι άνθρωποι, νέα γενιά
θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά
κι αυτούς που φτιάξανε τον Παντελή
σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη.

ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ Α.Ε,

Μια φορά κι έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες
Κοτζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Είδε κάτι ο τσιφλικάς, πως στο κόψιμο ο πασάς
υπαγόρευε το ράσο, σφάξε με αγά' ν' αγιάσω
Κοτζαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Έτσι τρεις από κοινού πίναν το αίμα του λαού
Αφού τότε τσιφλικάδες ήσανε οι μπουρζουάδες
Κοτζαμπάσηδες πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
Κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα

Το τραγούδι αυτό του Χρήστου Λεοντή ,σε στίχους του Μήτσου Ευθυμιάδη , γράφτηκε το 1975 για το θεατρικό έργο του Κ. Κουν «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ», καθημερινά αποδεικνύεται πόσο επίκαιρο είναι!.
Όταν σημαντικά κυβερνητικά πρόσωπα υποκλίνονται στο ράσο (όχι βέβαια από πίστη ), τότε την «προστασία» του ελληνικού λαού την αναλαμβάνουν οι βασικοί μέτοχοι και εταίροι των Μονών ΑΕ, Ε.Π.Ε. ή Ο.Ε.-

ΟΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό (Από τον Οκτώβρη ) όταν, οι δημοσκοπήσεις επιμένουν να εμφανίζουν τη Ν. Δ. δεύτερο σε δύναμη κόμμα και η διαφορά με το πρώτο (ΠΑ. ΣΟ. Κ.) να μεγαλώνει , ξαφνικά άρχισαν οι κυβερνώντες να αναθεωρούν και να ακυρώνουν ειλημμένες δικές τους αποφάσεις.
Ενδεικτικά αναφέρω:
Τα τεκμήρια διαβίωσης (αυτοκίνητα, σπίτια, πιστωτικές κάρτες κλπ). Καμία αναφορά δε γίνεται από τον υπουργό οικονομικών ,που ισχυριζόταν ότι με αυτά τα μέτρα θα παταχθεί η φοροδιαφυγή. Αλήθεια, μήπως πατάχθηκε;
Το ειδικό τέλος επί των ακινήτων (Ε.Τ.Α.Κ.), κατά τον ίδιο υπουργό ,έπρεπε να εισπραχθεί μέχρι τέλος του 2008 . Μέχρι σήμερα δεν έχει εισπραχθεί ούτε ένα ευρώ. Το πιθανότερο να παγώσει ,με το πρόσχημα ότι υπάρχουν τεχνικά προβλήματα. Μήπως όμως θα πρέπει ,ως φορολογούμενοι πολίτες, να μάθουμε τί ποσό καταβλήθηκε στην ανάδοχο εταιρεία για να υπολογίσει το τέλος ανά υπόχρεο;
Με τη ΔΕΗ τα ποσοστά αύξησης, που από το 2009 θα κληθούμε ως καταναλωτές να πληρώσουμε, αυξομειώνονται ανάλογα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων!!!. Αρχικά μιλούσαν για 35% για την προσεχή τριετία, στη συνέχεια «οριστικοποιήθηκε» στο 5% από το Γενάρη του 2009, με μείωση τα δύο επόμενα τρίμηνα (Μη ξεχνάμε και τις ευρωεκλογές),τελικά , στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν. Δ. (18/11/2008) ο αρμόδιος υπουργός διαβεβαίωσε ότι καμία αύξηση για το 2009 δεν θα γίνει.
Οι δημοσκοπήσεις έφεραν ξαφνικά και χρήματα που μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν, όπως:
-Πέντε (5) δις ευρώ (από τα 28 δις ευρώ του προγράμματος) για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας.
-Δύο (2) δις ευρώ για τους πυρόπληκτους( Απόφαση κυβερνητικής επιτροπής 18/11/2008).
-Πιστώσεις για τις οφειλές των νοσοκομείων, του δημοσίου σε γιατρούς ,φαρμακοποιούς κλπ.
-Επιδοτήσεις σε συνεταιριστικές οργανώσεις για τη συγκέντρωση αγροτικών προϊόντων. Επίδομα θέρμανσης, κλπ.
Ας ελπίσουμε οι δημοσκοπήσεις να συνεχίσουν να δείχνουν αυτή τη διαφορά, μήπως και ανοίξει καμιά μονάδα εντατικής στο Ε. Σ.Υ., στηριχθεί η πολύπαθη Παιδεία ή μήπως δοθεί και καμιά ουσιαστική αύξηση στους «προνομιούχους» μισθωτούς των χιλίων 1000 ευρώ.
Τελικά μήπως είναι προτιμότερο να μας κυβερνούν οι δημοσκοπήσεις;

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 35 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Ένα από τα γεγονότα, που ξέπλυνε την ντροπή για την ανοχή ,ίσως και αποδοχή , της πλειονότητας του ελληνικού λαού, προς το καθεστώς της 21η Απρίλη 1967, το σημαντικότερο, ήταν το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ στα 73.
Τρεις μέρες ήταν αρκετές για να μετατραπεί: Ο φόβος σε παλληκαριά ,το εγώ, σε εμείς ,ο ατομικισμός, σε συλλογικές μορφές δράσης, το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο (Γουέμπλει),σε συλλαλητήριο ενάντια στην παγκόσμια καταπίεση. Η συμμετοχική δημοκρατία απέκτησε νόημα και περιεχόμενο. Ενθουσιασμός, ανιδιοτέλεια, και αποφασιστικότητα ήταν χαρακτηριστικά μιας νεολαίας που έφθασε στο σημείο να μη φοβάται το θάνατο!.
Σ αυτό τον αγώνα ήταν όλοι εκεί; Όχι. Απόντες ,όπως πάντα ,οι περισσότεροι. Αντίθετα, προσκυνητές ήταν πολλοί, και μάλιστα αυτοί που με μια παραίτηση θα μπορούσαν να ρίξουν το καθεστώς αυτό. Ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί ,ανώτατοι δικαστικοί, ιεράρχες, ισχυροί επιχειρηματίες, κορυφαίοι κρατικοί λειτουργοί, ήταν από τους πλέον απροκάλυπτα στυλοβάτες της δικτατορίας. Βεβαίως υπήρχαν και φωτεινά παραδείγματα. Πέταξαν καριέρα, δόξα , εξουσία, χρήμα και αξιώματα. Μας κάνανε υπερήφανους. Δε δίδαξαν μόνο αξιοπρέπεια μα και ανδρεία!.

Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνη την εξέγερση. Πολλά είναι τα μηνύματα που έστειλε το ακηδεμόνευτο εκείνο κίνημα . Το σύνθημα: «Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία» ,συμπυκνώνει διαχρονικά τα πανανθρώπινα αιτήματα, που σήμερα είναι, όσο ποτέ, επίκαιρα!.

-Η εργασία, το 8άωρο, η κοινωνική ασφάλιση, είναι, ιδιαίτερα για τους περισσότερους νέους, απαγορευτικά, επομένως το ψωμί λιγοστό και πικρό .

-Η παιδεία, από κοινωνικό αγαθό κατέληξε να είναι ακριβό εμπόρευμα, προνόμιο των λίγων, αφού ούτε δημόσια ούτε δωρεάν είναι. Το κυριότερο : Τα πτυχία για τους περισσότερους, κατάντησαν χαρτιά χωρίς αντίκρισμα, παρά το γεγονός ότι κι αυτά στοιχίζουν ακριβά.

-Η ελευθερία που νομίσαμε ότι από το 1974 κατακτήσαμε, 35 χρόνια μετά, έγινε σύγχρονη σκλαβιά.
Δεν είσαι ελεύθερος όταν:
-Είσαι άνεργος ή υποαπασχολούμενος ή ενοικιαζόμενος εργάτης .
-Εργάζεσαι και δεν αμείβεσαι ανάλογα, δεν εξελίσσεσαι(Πλην των κολλητών).
-Χρειάζεσαι διαμεσολάβηση για να βρεις ένα κρεβάτι στο απαξιωμένο δημόσιο νοσοκομείο.
-Εκχωρείς εσαεί τα πολιτικά σου(κι όχι μόνο) δικαιώματα στον κομματικό και πολιτικό παράγοντα για μια θέση στο δημόσιο.
-Όταν στο όνομα της αξιοκρατίας κυριαρχεί η δικτατορία των μετρίων.
-Όταν ο ταχυδρόμος , δε φέρνει πια γράμματα, αλλά λογαριασμούς από τις ΔΕΚΟ και από τις πιστωτικές κάρτες!.

Στα πέτρινα εκείνα χρόνια υπήρχε ελπίδα ,για ένα κόσμο καλύτερο!
Σήμερα σε τι ελπίζουμε;
Νοέμβρης 2008
ΣΤΑΘΗΣ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΑ ΜΑΚΡΙΣΙΑ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΞΕΘΩΡΙΑΖΕΙ*

"ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΑΛΑΝΕ ΤΗΝ ΕΓΝΟΙΑ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΜΙΑ…….."

Η αναφορά τούτη υπαγορεύεται από την αίσθηση του χρέους στους γονείς μας, οι οποίοι μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, κατόρθωσαν να υποτάξουν τα στοιχεία της φύσης και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για την επιβίωσή μας. Παράλληλα να καλλιεργήσουν τις ανθρώπινες αξίες της ζωής αγάπη, αρετή, δικαιοσύνη, εντιμότητα, εργασία, φιλοξενία, συντροφικότητα… και από μια ακατανίκητη ανάγκη της ψυχής καθενός από μας, που βιώσαμε τις εμπειρίες μιας εποχής, να εξωτερικεύσει εικόνες, πρόσωπα, βιώματα όπως απλά έχουν καταγραφεί.

Ασφαλώς δεν φιλοδοξώ αυτή η μικρή αναδρομή στο παρελθόν να θεωρηθεί ιστορική ή λαογραφική εργασία, θα ήταν ασέβεια προς τους ειδικούς να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Μοναδικός μου στόχος, η χωρίς υπερβολές και ωραιοποιήσεις ανάδειξη μιας ομορφιάς, που παρά την δραματική κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα υπήρχε και σιγά -σιγά ξεθωριάζει.

Θα κινήσουμε λοιπόν το οδοιπορικό στις θύμησες του χθες, θ ανηφορίσουμε στα απομνημονεύματα της ψυχής, θα κατηφορίσουμε σε τούτο τον αναπάντεχο τόπο που κυοφορήθηκε πλάι στα γάργαρα νερά του Αλφειού, στην αγκαλιά των ξωκλησιών του Αι Γιάννη , του Αι-Λια και αργότερα του Αι -Γιώργη , ανάμεσα στις καταπράσινες κουκουναριές, στα πεύκα, στις ελιές, τις τρικοκιές και τις σταφίδες.

Τα περισσότερα σπίτια, διώροφα, χτισμένα από πέτρα που το πάχος του τοίχου ζύγωνε το ένα μέτρο, να προστατεύονται θαρρείς τα μυστικά της κάθε φαμελιάς. Ταράτσες κάποτε με ξύλινα προστατευτικά δεμένα σταυρωτά, χιαστί, σκεπασμένες με το παραδοσιακό χαγιάτι από ξύλα κυπαρισσιού και κεραμίδια. Οι πόρτες, τα παράθυρα, τα πατώματα μοσχοβολούσαν κυπαρισσόξυλο, υλικό απ το οποίο κατασκευάζονταν.
Αντίθετα με τους εξωτερικούς τοίχους, τα εσωτερικά χωρίσματα, οι διαιρέσεις ήταν λεπτές, φτιαγμένες από καλάμι και σοβά από κοκκινόχωμα, για να ακούγεται και ο ψίθυρος ακόμη. Οι επιφάνειες των τοίχων κάτασπρες, τις γιορτινές μέρες δε, άστραφταν και μοσχοβολούσαν πιότερο ασβέστη.
Λάττες με βασιλικά στόλιζαν τα περβάζια των παραθύρων, τις ταράτσες, τις ξύλινες σκάλες, τις αυλές. Σε πολλά σπίτια αναρριχώμενες τριανταφυλλιές χάιδευαν τους τοίχους – μεθύσι οφθαλμών – όταν ολάνθιστες καλοδέχονταν την άνοιξη.

Σαν έφτανε κανένας ξένος, έτσι συνήθιζαν να λένε τους επισκέπτες, ξαφνιάζονταν από τη ζεστασιά τούτων των ανθρώπων . Τότε το κατώι (ισόγειο σπιτιού)είχε την τιμητική του!. Όλα με τη σειρά προσφέρονταν να ευχαριστήσουν τον «ξένο» , τα βαγένια με το κρασί , οι ζάρες (πιθάρια) με το λάδι, το ολόγιομο κασόνι με το στάρι , οι λαήνες με τις τσιγαρίδες. Κι αν ήταν τυχερός κανείς δοκίμαζε ζεστό ψωμί ή μπομπότα από το χτισμένο -σε σχήμα μισοφέγγαρου - με γλίνα (άργιλος) και άχυρο φούρνο .Το κτιριακό «συγκρότημα » συμπληρωνόταν με τη «χαμοκέλα», αποθήκη κτισμένη με πλίθες (χώμα με άχυρο), πλάι στο σπίτι , χρήσιμες για τη στέγαση των ζώων (άλογο , γαϊδούρι, κότες, μια –δύο προβατίνες ,γουρούνι).

Το χειμώνα ,κάτω απ το φώς της γυφτόλαμπας ή κατραμόλαμπας(έβγαζε μαύρο καπνό από ακάθαρτο πετρέλαιο που έκαιγε- αλλοίμονο και φύσαγε, τα πρόσωπα γίνονταν μαύρα!), πλάι στο παραγώνι (υποτυπώδες τζάκι) , που συνήθως κάπνιζε, μοναδικό σημείο που πυρωνόταν ( ζεσταινόταν) , η φαμελιά (οικογένεια) μοιραζότανε τις έγνοιες και τις αξεφλούδιστες ψητές στη θράκα πατάτες με την απαραίτητη συντροφιά των κατσουλιών(γάτες) .
Απρόσμενοι επισκέπτες τα χειμωνιάτικα βράδια, οι αστραπές , οι στάλες της βροχής – για να προφυλαχθεί το πάτωμα από την «εσωτερική » βροχή βάζανε τσίγκινη λεκάνη και οι στάλες χτυπούσαν ρυθμικά ! , ενώ τα παραθυρόφυλλα τα χτυπούσε το άνεμο- βρόχι . Μουσική χωρίς μαέστρο!.Όταν , παίζοντας μες τη βροχή , γινόμαστε μούσκεμα και επειδή δεν είχαμε άλλα ρούχα να αλλάξουμε , στέγνωναν τα ρούχα πάνω μας!, αφού –όπως λέει και η παροιμία- ο βρεγμένος τη βροχή δε φοβάται !!!.

Την άνοιξη που «άνοιγε» η φύση , γινόμαστε ένα μαζί της . Αυτοσχέδια παιχνίδια γέμιζαν την κάθε στιγμή( τραμπάλα, ντάλια , ποδόσφαιρο με τόπι ,φέγγο μπόκαλα). Τα βράδια , παρέες , για κυνήγι σαλιγκαριών με ασετιλίνη. Ανεβαίναμε στα δένδρα –πολύ ψηλά για να πιάνουμε σπουργίτια . Οι μικροτραυματισμοί στην ημερήσια διάταξη!. Πολλά όνειρα για τα καλοκαίρια. Όταν έφτανε η ημέρα που έκλειναν τα σχολεία , τα οποία στεγαζόταν σε διαφορετικά κτίρια- αποθήκες- ξεκινούσε η περιπέτεια του καλοκαιριού.
Τα σχολείο λειτουργούσε πρωί απόγευμα .Για να μαζεύονται οι μαθητές στη συγκεκριμένη ώρα , χτυπούσε η καμπάνα της εκκλησιάς. Τα αγόρια – μαθητές ήταν υποχρεωμένα να χτυπούν εκ περιτροπής , πρωί και απόγευμα, την καμπάνα , επειδή όμως δεν είχαν ρολόι σπίτι ( για ρολόι στο χέρι ούτε συζήτηση ) η συγκεκριμένη ώρα βρισκόταν με τη θέση του ήλιου!. Όταν είχε συννεφιά η καμπάνα χτυπούσε στο περίπου!!!. Τα αγόρια με τα κοντά παντελονάκια και τα κορίτσια με τις μπλε ποδιές και τα άσπρο γιακαδάκι ,συγκεντρωμένα στο τέλος της σχολικής χρονιάς όλα στην αυλή του σχολείου ανυπομονούσαν να ακούσουν αν προβιβάστηκαν.

Με την παύση του σχολείου , μέσα Ιουνίου , γινόταν ομαδική φυγή για την εξοχή . Θύμιζε καραβάνι τούτη η μετακόμιση στα εξοχικά. Τη συγκεκριμένη ημέρα ,το βραδάκι ξεκίναγε η πομπή : Μπροστά το αντρόγυνο με το άλογο φορτωμένο με τα λίγα υπάρχοντα, το γαϊδουράκι φορτωμένο με τις κότες , το γουρούνι , ο σκύλος και τα ξυπόλυτα παιδιά συμπλήρωναν την ομάδα. Το εξοχικό ήταν ένα πλινθόκτιστο σπιτάκι με φρατζάτα από φτερίνα, που μοσχοβολούσε με την πρωινή δροσιά , αυτοσχέδια κρεβάτια(με τρίποδα). Ένα πηγάδι με νερό και ένα τουλάχιστον δένδρο για ίσκιο ήταν απαραίτητα για να φιλοξενήσουν την οικογένεια τους καλοκαιρινούς μήνες .Η επιστροφή γινόταν μετά το μάζεμα του αραποσιτιού (καλαμπόκι) ,σήμαινε το τέλος του καλοκαιριού.

Ω! τούτοι οι απλοί, ευγενικοί, φιλόξενοι άνθρωποι! Δουλευταράδες ανεξάντλητοι, έσκαβαν ήλιο με ήλιο τη γη, μετέτρεπαν τα στοιχειωμένα από αγριόδενδρα άγονα κτήματα σε εύφορα. Όργωναν με τα άλογα τον κάμπο. Πληγωμένα χέρια, ροζιασμένα απ την αξίνα, σκασμένα από το κρύο ή τη ζέστη πόδια, ριγμένοι στον αγώνα της επιβίωσης, της εξασφάλισης του καθημερινού φαγητού. Κι είχε όλη η οικογένεια συμμετοχή σε τούτη την προσπάθεια. Μόνο μια φέτα ψωμί, μια ντομάτα, λίγες ελιές κι ένα ποτήρι κρασί τους συνόδευε σε τούτο τον αγώνα, που για τους περισσότερους ήταν ευλογία Θεού. Τι κι αν δεν είχαν παπούτσια; Τι κι αν δεν είχαν καλά ρούχα, μια αλλαξιά φύλαγαν για την εκκλησιά, τι κι αν δεν υπήρχε μέρα ανάπαυσης, ήταν γεμάτοι πίστη στον αγώνα τους γεμάτοι ελπίδα κι αυτό τους σήκωνε ψηλά στις δυσκολίες.

Μετρούσαν το χρόνο με τις δουλειές που προγραμμάτιζαν: σπορά σιταριού, κριθαριού, βρώμης, μάζεμα ελιών, κλάδεμα σταφίδας, ξελάκκωμα, σκάψιμο, σκάλισμα, χαράκωμα, ράντισμα, θέρος του σιταριού, αλώνισμα. Σπορά καλαμποκιού, φιστικιού, σκάλισμα, πότισμα. Τρύγος σταφίδας, κόψιμο ξύλων για το τζάκι με τα τσεκούρια, μάζεμα καλαμποκιού. Τρύγος αμπελιών πάτημα σταφυλιών, αποθήκευση του μούστου, μάζεμα ελιών…. Αυτός ο τροχός της δημιουργίας , η αδιάσπαστη αλυσίδα του αγώνα, τους κρατούσε γερούς και ακούραστους. Η σχέση με τους σέμπρους (με αυτούς που είχαν συμφωνήσει να χρησιμοποιούν μαζί τα άλογα) ήταν ιδιαίτερα στενή. Μοιραζόντουσαν τα αστεία την ώρα της δουλειάς, το φτωχικό κολατσιό την ώρα της μικρής παύσης, την αγωνία για την σοδειά που θα κρινε την ¨ευρωστία¨ των οικονομικών τους. Το μεγαλύτερο ξεφάντωμα γινόταν τις απόκριες. Τότε δυο τρεις ή και περισσότερες οικογένειες μαζί έσφαζαν από κοινού τα χοιρινά ή γουρούνια. Τότε στηνόταν σωστό πανηγύρι! Ότι κρέας περίσσευε έκαναν παστό για να τρώει όλο το χρόνο η οικογένεια.
Χαρά τους ικανοποίηση τρανή να βλέπουν τα βλαστάρια τους να μεγαλώνουν. Συνήθως είχαν πολλά παιδιά, δεν τους ανησυχούσε αυτό. Δεν αγωνιούσαν γι αυτό. Πίστευαν πως είναι ευτυχισμένοι οι γονείς πούχαν παιδιά και το βίωναν. Πάλευαν σ όλη τους τη ζωή γι αυτά και έλπιζαν. Η χαρά της συνέχειας της ζωής ήταν η ελπίδα τους και τους στήριζε.

Δεν ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, η σοφία, η απλότητα, ο βαθμός αντίληψης των αξιών είναι αξιοσημείωτα. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Στον ευλογημένο τούτο τόπο, που πότισαν με τον ιδρώτα τους οι γονείς μας, ανθίζουν ακόμη οι βασιλικοί και πρασινίζουν τα δέντρα την άνοιξη. Που και που υπάρχει ακόμη και κάποια αλάνα να παίζουν τα παιδιά.

Οι συνθήκες της ζωής σίγουρα βελτιώθηκαν, η ζωή μας όμως έγινε ομορφότερη ;

Στάθης Χ. Χριστοδουλόπουλος
Μακρισια, τηλ. 26250 22550, κιν.6992654968
email: stath_ch@otenet.gr

ΥΠΑΛΛΗΛΙΚΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΔΥΤ. ΕΛΛΑΔΑΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΠΑΤΡΑ 7/11/2008

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΑΘΗ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

Συνάδελφοι ,

Ένας Άγγλος δικαστής είπε κάποτε: «Οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ανέχεια δεν είναι ελεύθεροι».Η ελευθερία προϋποθέτει την ευκαιρία να ζήσει κανείς –να ζήσει με αξιοπρέπεια ανάλογα με τα στάνταρ κάθε εποχής, και όχι απλώς να επιβιώσει.

Για τους περισσότερους από εμάς η πολιτική ισότητα που από το 1974 κατακτήσαμε ,κατάντησε άνευ νοήματος, δεδομένης της οικονομικής ανισότητας. Η ανισότητα αυτή που βρίσκεται και εντός του δημοσίου, συνεχώς διευρύνεται. Για μας μόνο τους διοικητικούς υπαλλήλους ισχύει ακόμη το μισθολόγιο. Για κάποιους άλλους, για την ίδια εργασία (Διοικητική) με τα ίδια χρόνια και τα ίδια προσόντα και για εργασία ενός του ωραρίου , ο μισθός του μισθολογίου είναι πολύ μικρότερος από το σύνολο των παγίων επιδομάτων που μηνιαίως λαμβάνουν.

Αυτή η προκλητική διάκριση, ,αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον ζήτημα από τους εκπροσώπους του συνδικαλιστικού κινήματος . Στην καλύτερη περίπτωση, γίνεται μια γενικόλογη αναφορά και μπαίνει σαν μαϊντανός στα γενικά και ασαφή αιτήματα. Χωρίς συγκριτικά μισθολογικά στοιχεία, χωρίς αναφορά σε υπηρεσίες , οι υπάλληλοι των οποίων αμείβονται προκλητικά, πώς είναι δυνατόν να πείσουν την εκάστοτε κυβέρνηση και τους αρμόδιους υπουργούς για το δίκιο των αιτημάτων μας;

Από το 2002 επαναλαμβάνουν (αντιγράφοντας) τα ίδια αιτήματα ,αλλάζουν βέβαια την ημερομηνία !!!. Είδατε σεις να έχουμε πετύχει τίποτε; Από το 2005 που εκλέγομαι αντιπρόσωπος, σε όλα τα συνέδρια και βεβαίως στις συνελεύσεις του Συλλόγου, προτείνω το εξής απλό:

Η ομοσπονδία ,σε συνεργασία με τους πρωτοβάθμιους συλλόγους, θα πρέπει να θέσει ένα και βασικό στόχο :

Την επίλυση του οικονομικού μας προβλήματος , με βάση τις απολαβές των καλύτερα αμειβομένων υπαλλήλων . Για να πετύχουμε το στόχο αυτό ,υπάρχουν τρείς τρόποι δράσης:

-Συνδικαλιστικός

-Πολιτικός

-Δικαστικός

Προϋπόθεση η συγκέντρωση συγκριτικών μισθολογικών στοιχείων .

Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να γίνεται ταυτόχρονα και με τους τρείς παραπάνω τρόπους.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ

Για να πετύχουμε συνδικαλιστικά ,θα πρέπει το οικονομικό μας αίτημα να αφορά όλους τους συναδέλφους, να είναι συγκεκριμένο, να έχει προηγηθεί ενημέρωση στο χώρο δουλειάς και το κυριότερο να πιστεύουμε όλοι σ αυτό. Ο αγώνας αυτός για να έχει αποτέλεσμα θα πρέπει να συνοδεύεται από κλιμακούμενες απεργίες και καταλήψεις στα υπουργεία Εσωτερικών και Οικονομικών.

ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αντιπροσωπία από την ομοσπονδία(εκπρόσωποι όλων των παρατάξεων ) να επισκεφτεί τους συναρμόδιους υπουργούς, τους αρχηγούς ή εκπροσώπους όλων των πολιτικών κομμάτων ,καταθέτοντας υπόμνημα με συγκριτικά μισθολογικά στοιχεία με παράλληλη ενημέρωση όλων των Βουλευτών και ευρύτατη δημοσιότητα.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ

Με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας και σε συνεννόηση με εκπροσώπους των πρωτοβαθμίων συλλόγων, να γίνει επιλογή εξειδικευμένου νομικού γραφείου, προκειμένου να αναλάβει την κατάθεση μαζικών αγωγών για την καταβολή στους συναδέλφους μας παγίου μηνιαίου επιδόματος με βάση το υψηλότερο που καταβάλλεται σε υπαλλήλους του δημοσίου τομέα , με τα ίδια προσόντα και έτη υπηρεσίας.

Συνάδελφοι,

Άποψη και πρόταση έχω και για τα λεγόμενα θεσμικά αιτήματα, θεωρώ όμως απαραίτητη προϋπόθεση την επίλυση του οικονομικού προβλήματος, όχι στη βάση μιας μίζερης πρότασης ,αλλά με την καταβολή επιδόματος που θα διπλασιάζει το μισθό όλων μας!

Κλείνω με ένα αισιόδοξο μήνυμα και σύνθημα:

ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΤΤΟ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ,ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ !

ΣΤΑΘΗΣ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΟΣ

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΤΟ ΝΟΜΟ ΗΛΕΙΑΣ

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ -Επιλεγμένα αποσπάσματα από Liantinis.gr

ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Εν αρχή ην ο δάσκαλος

Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δεν θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δεν θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δεν θα άκουγε όμως ούτε θα ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.

Γιατί; Απλά γιατί ο δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο. Η δουλειά του δασκάλου είναι ο αθέρας της βυρσοδεψίας Και στο τέλος τέλος ο δάσκαλος θωπεύει και μαλάζει έτσι το σώμα και την ψυχή μας, ώστε από τη στέρηση μας αποστάζεται το κλάμα, και από την πλησμονή κορφολογιέται το γέλιο μας.

Τα ζώα και τα φυτά δε γελούν ούτε δακρύζουν. Γιατί τους λείπει ο δάσκαλος. Έτσι δεν έμαθαν ποτές ότι στον ενόργανο κόσμο πέρα από τη σφαίρα του βιολογικού ανοίγεται ο φωτεινός ορίζοντας του πνεύματος. Ο θυμός, δηλαδή, οι επιθυμίες, τα πάθη, η φαντασία ο λόγος.

Ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Εκείνου του λόγου που το τέταρτο Ευαγγέλιο τον αναφέρει στο Θεό.

Χωρίς το δάσκαλο ο λόγος θα σάπιζε άχρηστος μέσα στο έλος του κρανίου μας. Όπως σαπίζει άχρηστο το τραίνο που ρεμίζαρε για πάντα στο σταθμό. Και το καράβι, το GLORIA MYNDI ή το ANCA, αν δεν το ταξιδέψει ο καπετάνιος του. Και όπως σκεβρώνει άφτουρη η νύφη που έμεινε αγεώργητη από τον άντρα. Ο ιερός τρόμος της παρθενίας της σιγά-σιγά κακοβολεί, ωσόπου στο τέλος γίνεται ένα τεφρό δίχτυ αράχνης.

Μ΄ ένα λόγο ο δάσκαλος είναι ο ποιητής του ανθρώπου. Με την κυριότητα που ποιητής του κόσμου είναι ο Θεός. Χωρίς το δάσκαλο το πνεύμα που πνέει θα παρεπόμενε άψυχος άνεμος. Γαρμπής, δηλαδή, πουνέντες σοροκάδα κα παγωμένος Σκίρωνας. Και θα φυσούσε μάταια στις άκριες των βουνών, στις φυλλωσιές, στα συστήματα των υδάτων.

Δυο εντολές

Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμουνται οι νόμοι και οι προφητείες της παιδείας. Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης , και να γκρεμίζεις την αχεροπληθιά της πρόληψης.

Σωστή παιδεία θα ειπεί να μαθαίνεις στους νέους τη ζωή και να τους ξεμαθαίνεις τις δεισιδαιμονίες που από νήπια τους περνάει μια παράδοση άρρωστη μέσα από την οικογένεια, την κοινωνία, την πολιτεία, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, και τους άλλους παράγοντες της αγωγής.

Το ένα λοιπόν είναι να ριζώσουμε το νέο στη ζωή, Το άλλο να ξεριζώσουμε από μέσα του την ψευτιά.

Παράδειγμα δάσκαλου

Το παράδειγμα του δάσκαλου που δοκίμασε να διδάξει για τη ζωή και βουλήθηκε να πολεμήσει μέσα στην ψυχή του παιδιού τις προλήψεις είναι ο Αλέξανδρος Δελμούζος.

Ο Δελμούζος έκαμε το σχολειό περιβόλι. Και το παιδί είδε την καθαριότητα της φύσης. Σαν το αυγερινό άστρο ανέβηκε στο λυκαυγές και στη δροσιά του πρωϊού. Και προοιώνισε τη χαρά της μέρας που κίνησε να φτάσει, αλλά δεν έφτασε.

Πέρασε μέσα στον κήπο, πήρε από το χέρι τους μικρούς μαθητές και, όπως έκαμε ο θεός με τους πρωτόπλαστους, άρχισε να παρουσιάζει και ένα-ένα να συσταίνει τα πλάσματα του παραδείσου. Τα κοχύλια, τα δέντρα, τα πουλιά, τις πόες, τους αηδονισμούς, τα μύρα των ανέμων. Να το ζαμπάκι και η γιάμπολη εδώ, έλεγε. Η λεβάντα, η μυγδαλήθρα, το κανάρι, ο ερωδιός και το κέρας της σελήνης.

Από την άλλη, όλα τα φιδόπουλα και τους σκορπιούς, τις αράχνες, τα νηχτικά τα ανήμερα τύπου σμέρνας, και τα σαρκοβόρα, τις ψευτιές δηλαδή και τις προλήψεις, τα ‘κλεισε στο πηγάδι, και το σφράγισε καλά.

Στο χώρο της παιδείας ο Δελμούζος είναι το ανάλογο του Ρήγα, του Δημήτριου Υψηλάντη, του Θοδωράκη Κολοκοτρώνη. Και να ιδείς που τα πράγματα οικονόμησαν έτσι τη συγκυρία, ώστε να΄ χουμε την πειραματική απόδειξη αυτής της ομοιότητας.

Μιλώ για τη δίκη τ’ Αναπλιού. Τη δεύτερη μετά τη δική του Κολοκοτρώνη. Τότε αδικοκρίθηκε ο πρώτος στη λεβεντιά και το σπαθί. Τώρα αδικοκρίθκε ο άρχοντας για τα γράμματα και για τα σχολειά.

Ο Δελμούζος, δηλαδή επιχείρησε να κάμει την μέσα Επανάσταση. Λευτερωθήκαμε από τον εθνικό δυνάστη, να λυτρωθούμε και από τον πνευματικό τύραννο. Όπως ακριβώς το΄λεγε ο Σολωμός που ταύτιζε καθώς είναι γνωστό το λογιότατο και τον τούρκο.

Όμως το φως δεν το αντέχει ο μισότυφλος. Θυμηθείτε τους πεδουκλωμένους στην παραβολή της Σπηλιάς του Πλάτωνα. Όταν ο φωτισμένος οδηγητής τους βγάζει από τα σκότη και ζητεί να τους ξαναφέρει εμπροστά στον ήλιο, πονούν τα μάτια τους, φεύγουν το φως και ξαναγυρίζουν στα σκοτάδια τους. Αλγείν τε αν τα όμματα και φεύγειν αποστρεφόμενον προς εκείνα α δύναται καθοράν.

Έτσι και την προσπάθεια του Δελμούζου την πνίξανε στη γένεσή της. Τρεις φορές ο ωραίος δάσκαλος δοκίμασε να φυτέψει το θαύμα. Στο Παρθεναγωγείο του Βόλου, στο Μαράσλειο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Και τρεις φορές τον αντίσκοψαν οι δαλάϊ-λάμα του έθνους, και οι άλλοι ιπποπόταμοι.

Τρεις φορές χύθηκε να αγκαλιάσει την εμορφιά και την αλήθεια. Και τρεις φορές άγγιξε μόνο τον ίσκιο τους, όπως ο παλαιός εκείνος Οδυσσέας στον Άδη. Όταν με φωνές και με κλάματα ζητούσε ν΄αγγίξει και να φιλήσει τα μάτια της μάνας του.

Σύμβολο και σημείο, και στίγματα της μαύρης αντίδρασης, του σκότους και φυλακής, είναι ένας δεσπότης.

Απολίθωμα παλαιοημερολογίτικο, αραχνοφόρος και κουφός, με το ένα μάτι του Κύκλωπα, και με δύο χέρια σακατεμένους ανεμόμυλους. Γερμανό Μαυρομάτη τον έλεγαν. Επίσκοπος Δημητριάδος. Για να ξαναθυμίσω την Κόλαση και το όνομα του παραδομένο ανέκκλητα πια στο ανάθεμα και στην καταισχύνη του έθνους.

Πράγματα εξεχόντως ανθρωπικά εκείνος ο καλικάντζαρος εφρόντισε να μείνουν στην ιστορία σαν αθεικά. Είναι τα Αθεικά του Βόλου.

Ο Δελμούζος, είπε, είναι ο αρχηγός και ο κήρυκας της αθείας, της μασονίας, της προδοσίας, και της μαλλιαροσύνης. Όμως τα μαλλιά και οι τρίχες ήταν δικά του. Ο Δελμούζος δε φορούσε ούτε μουστάκι………

Διδασκαλία αρχαίων ελληνικών

Σχετικά με τα Αρχαία Ελληνικά το κρίμα των δασκάλων είναι πως διδάσκουν το μάθημα χωρίς να γνωρίζουν το περιεχόμενο. Διδάσκουν δηλαδή την Αρχαία Ελληνική, αλλά δεν ξέρουν τους αρχαίους Έλληνες. Σχετικά με την ιεράρχηση Αρχαίων και Νέων το δεύτερο κρίμα τους είναι ότι διδάσκουν έτσι, ώστε να φαίνεται πως τους αρχαίους τους παίρνουν για ζωντανούς και τους νέους για πεθαμένους.

Διδασκαλία νέων ελληνικών

Λαβαίνουμε, λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά, και λέμε πως τρεις είναι οι στόχοι που δίνουν το σκοπό της διδασκαλίας του μαθήματος των Νέων Ελληνικών.

Το ένα, να μάθουν τα παιδιά μας τη ζωντανή τους γλώσσα. Το άλλο, να μάθουνε τη νέα λογοτεχνία μας. Το τρίτο, να κατακτήσουν όσο αυτό είναι δυνατό την αισθητική τους μόρφωση. Να γίνουνε, δηλαδή, άνθρωποι αληθινοί και εύκοσμοι.

Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛ ΓΚΑΡΣΙΑ ΜΑΡΚΕΣ

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :



“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

Τέτοια κείμενα δεν έπρεπε να διδάσκονται στο σχολείο;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.paramagazo.blogspot.com/

Να γελάσω ή να κλάψω;...

ΕΚΘΕΣΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα.Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.

Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο ΙωάννηςΜεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».

Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε οΙταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.

Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ' όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε. Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού. Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.

Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια. Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!

ΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΝΘΗΚΗ ΨΕΥΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ- ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Δεν είμαι συνταγματολόγος,ούτε πολιτικός επιστήμονας,ούτε βεβαίως νομικός,διαθέτω όμως κοινό νου και καταλαβαίνω- όπως και εκατομμύρια συνέλληνες, ότι για την υπόθεση αυτή, έχουν ειπωθεί τερατώδη ψεύδη.
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι στο δημόσιο για να συνεργαστούν υποχρεωτικά υπάλληλοι,ακόμη και του ιδίου υπουργείου, απαιτείται η εντολή:
Του προϊσταμένου του Τμήματος,όταν πρόκειται για απλούς υπαλλήλους.
Του προϊσταμένου της Διεύθυνσης ,όταν πρόκειται για τμηματάρχες.
Του προϊσταμένου της γενικής Διεύθυνσης,όταν πρόκειται για διευθυντές.
Του γενικού Γραμματέα, όταν πρόκειται για γενικούς Διευθυντές.
Του υφυπουργού ή υπουργού όταν προκειται για τους Γενικούς Γραμματείς.
Του πρωθυπουργού ,όταν πρόκειται για υπουργούς.
Αν ο κανόνας αυτός ισχύει για συνεργασία μεταξύ των υπαλλήλων του ιδίου υπουργείου , κατά μείζονα λόγο ισχύει για διαφορετικά υπουργεία και οργανισμούς.
Στην περίπτωση του συγκεκριμένου σκανδάλου υπουργοί και και διορισμένοι από την κυβέρνηση πρόεδροι οργανισμών και Νομικών Προσώπων του δημοσίου ψευδώς ισχυρίζονται,ότι υπάλληλοι του κράτους τους παραπλάνησαν.

Όλες οι γνωμοδοτήσεις των συλλογικών οργάνων και του Νομικού Συμβουλίου του κράτους, προκαλούνται από τον αρμόδιο υπουργό, δεν είναι δεσμευτικές για τον υπουργό και ΔΕΝ ΙΣΧΎΟΥΝ αν δεν τις αποδεχθεί ο αρμόδιος υπουργός ή υφυπουργός. Οι ψευδόμενοι διατείνονται ότι οι αποφάσεις για το σκάνδαλο λήφθηκαν από τις γνωμοδοτικές επιτροπές!!!
Ότι οι αποφάσεις για τις ανταλλαγές του νερού με ακίνητα που ανήκουν στα υπουργεία οικονομικών (Κ. Ε.Δ.),Αγροτικής Ανάπτυξης και Απασχόλησης, δεν τις έλαβε κανείς!!!
Ότι δεν υπήρξε κανένας ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΉΣ Η πρωτοβουλία για την αγαστή συνεργασία διαφορετικών υπουργείων ,υπηρεσιών, και οργανισμών, η αποτελεσματικότητα και κυρίως η ταχύτητα, έγινε χωρίς καμία υπουργική παρέμβαση.
Γνωρίζουμε ότι θεσμοθετημένες διυπουργικές επιτροπές, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις υπουργών, δεν παράγουν έργο , ακόμη και θέματα ήσσονος σημασίας.

Η εμπειρία διδάσκει ότι κανένας κακός υπουργός δεν μπορεί μόνος του να δώσει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, χωρίς γνώση του Γραφείου του πρωθυπουργού.

ΔΕΚΑ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ 21/10/2008

ΑΠΕΡΓΩ ΓΙΑ:
-Να ζω αξιοπρεπώς .
-Να αμείβομαι όσο και ο "διπλανός" μου συνάδελφος που έχει τα ίδια χρόνια και προσόντα αλλά τυχαίνει να ανήκει σε άλλο υπουργείο!
-Να έχω δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας μου.
-Να μην εξαναγκάζομαι να βάζω κάθε παράγοντα ,ως μεσάζοντα,προκειμένου να μου εξασφαλίσει ένα κρεββάτι- ράντζο στο νοσοκομείο.
-Να μη λαδώνω για να μπω στη λίστα για οποιαδήποτε χειρουργική επέμβαση.
-Να μην αποτελεί το ρουσφέτι υπέρτατο προσόν διορισμού για οποιαδήποτε δημόσια θέση.
-Πραγματικά ισότιμη πρόσβαση στη ΔΩΡΕΑΝ και ΔΗΜΟΣΙΑ εκπαίδευση το παιδί του αγωγιάτη με το παιδί του διπλωμάτη.
-Να μη μας διαφεντεύει η δικτατορία των μετρίων αλλά των αρίστων.
-Να έχουμε και εμείς δικαίωμα στο περιττό!.
-Να αφήσουμε τα λουλούδια απ τη νέα γενιά να ανθίσουν!!!.-

-

ΓΝΩΡΙΜΙΑ

Το όνομά μου είναι: Στάθης Χ Χριστοδουλόπουλος, γεννήθηκα και κατοικώ στα Μακρίσια (Κοντά στην Αρχαία Ολυμπία) του Δήμου Σκιλλούντος του Νομού Ηλείας, είμαι δημόσιος υπάλληλος . Εργάζομαι στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας / Τμήμα Αλλοδαπών Νομού Ηλείας.
Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που μπορώ να επικοινωνώ, μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, με όλους τους συμπολίτες μου που νοιάζονται για απλά και αυτονόητα πράγματα και συγχρόνως ζητούμενα, όπως αξιοπρέπεια, ισοτιμία,κοινωνική δικαιοσύνη κ.λ.π.
Διεκδικώ το δικαίωμα του ΠΟΛΙΤΗ και δεν αποδέχομαι το ρόλο του πελάτη.